یک رۆچے مۆرمُرگا وتی ڈئولدارێن دُمبئے بانزلئے پرگ پْراہ شانتنت ۔ رۆچئے رژنا آئیئے ڈئولدارێن پُٹ گۆن رنگ و جلوها تْرپان بوتنت ۔ آییا وتی دێمئے نشتگێن شاھینا را په پھر و گرۆناکی گْوشت : ” منا بِچار که چینچُک ڈئولدار و بْرمشناک آن ۔ تئو وتی مُودانی اے بْراھیا بِچار که چه ھاکا بار اَنت ۔ شاھینا بچکندے جَت و دَرّاێنت : ” ھئو ! تئو انچۆ گْوَشئے گڑا بیا ۔۔۔ “

شاھینا بانزل چَنڈێنت اَنت و دێم په آزمانا بال کنان کُرت ، وھدے که مۆرمُرگا بانزل پَرپٹێنت اَنت بله په ھِچّی ، پرچا که آ بال کُرت نکنت ، وھدے کہ شاھین آزمانئے بُرز و بلندیا ھم بال کنت ۔

پَنت :- پمێشکا گْوَشنت ، ” که چه چیزانی بْراھناکیا آیانی کارآمدی گھتر اِنت ۔“