یک رۆچے یک شِنِکے کئورئے لَمبا چرانا چه وتی شْوانگ و رَمگا سِست و شُت، اَناگت یک گُرکیئے چمّ آییا کپتنت، گُرکا دئور کُرت که شِنکّا گُٹگیر بکنان و بوَران، شِنکا پریات کُرت که کمّکے سبر کن، انّون منی لاپ چه کاها پُرّ اِنت، کلهے مهتل ببئے که کاه هِزم ببنت گُڑا منی گۆشت گێشتر تامدار بیت ـ گُرکا گوَشت “شرّ! اے وه شَرّێن گپّے ـ”

آ نِشت، کمُّکیا رَند شِنکا گوَشت ـ ‏” واجه! اگن تئو منا کمُّکے مۆه بدئے که من دْرِک و دئور بکنان، منی لاپئے کاه زُوت‌تر هَزم بنت ـ گُرک رازیگ بوت ـ همے دمانا شنکا دگه هئیالے آتک ـ آییا گُرکارا گْوَشت که اگن تئو منی گْورئے ژامگان به‌کشّئے و زۆرا تئوار گێجئے گُڑا من گێشتر تْرندیا دئور جَنان و ورگ زُوت‌تِر هَزم بنت ـ گُرک رازیگ بوت و گۆن تاگتا ژانگانا تئوار پِر کُرت ـ شوانگا که ژانگانی تئوار اِشکُت، آییا وتی کُچک دێم دات که برئو همے گارێن شِنکا بیار ـ کُچک وکّانا آتک تان گُرک جِست و شِنکئے ساه رَکّت.