وھد میزان میزانا جُنزان اَت، و بنی آدم اِے کۆشستا اَتنت که ما وھدا چه پشت مکپێن ھمے واستا ھر کَسّ وتی کَلّگان شئے بوت، کَسێئے گْورا که ڈگار و ھنگام که گێش بوت آ گڑا میر بوت، و مێتگئے تھا میرانی کساس گێشتر بْوان بوت، مَھپلیئے پِت میر دادالله انگت سرپدێن مردمے اَت، بله آییئے دوێن برات میر مھلب و میر پُردِلئے سُنٹانی سر آزمانا اَت، کدی کَھنانی سَرا جَنگ و کدی زمینئے چُنڈێئے سرا جَنگ، میر داداللها دل لاپا نه‌اَت، آییا وتی بچّانا باز سرپد کُرت که جَنگ مکنێت جنگانی آسر شَرّ نه‌اَنت. گُڈّا بچّان پسّئو دات که تئیی ھئیال چے گُوشیت که لگۆرے بِبان و لۆگا چێر بِبان؟ یا جنێنانی وڑا گُدے زانسرا بکنان و بانئے کُنڈیا بِنندان، نه اِے ھبرئے جند مئے گئیرتئے ھلاپ اِنت، کَسے که گۆن ما کنت ما آییئے چتکان مانداران و آیانی گْوانزگان ھم نَئیلان، گڑا آ نون زاننت که آیان وتی دست گۆن کئے رازانان جتگ، آ که زھمردگ اَنت گڑا گۆن مردان ھَمدپ ببنت، داد الله ھامۆش بوت، آییا زانت که ورنایانی ھۆن جۆش اِنت، وھدئے ھمراھیا سرپد بنت، بله بھت و نسیب دُور اۆشتاتگ و کندگا اَت، دومی روچئے جندا مھلب گۆن میر باھۆٹئے کسترێن بچک گۆن میر لَلّها آپئے سرا دپ جنگی بیت، دپ جنگی دور رَئوت لَلّها وتی نکیب شابان ھمراہ بیت، و مھلب یکّے که اێوک بیت و دومی تَھنا، دست و گٗۆش اَت، آ دوێنان مھلبئے تکے کَشّت، آیان دلئے مئیلا وتی دست وش کُرتنت، مھلب ھۆن رێچان بیت دێم په وتی بَست پُردلئے گْورا رَئوت، وتی براتا گُوشیت، بیا که منا للّه و آییئے نکیبا جتگ، پُردل وتی براتئے ھۆنان گِندیت و اِے سرپد بیت که یک نکێبیا ھم برات جتگ گڑا ما زندگێن، آ چَرّھیا زوریت مھلبا ھمراہ کنت دێم په میر باھۆٹا رھادگ بیت، آ دوێن رَئونت بله للّه بُست نبیت، آ دێم په کھنا رھادگ بنت که للّه و شابان بۆرێنگا چه پێداک بنت مێتگئے کبرستانئے کِرّا، پُرّدل نه جستے نه پُرستے گْوری دنت چَرّھی تیرے که للّهئے سێنگ بھر بھر بیت و رۆتی دَر کاینت، شابان دَر رَئوت، پُردل رَندا کپیت شابانئے بله آ دست نکپیت، مھلب و پُردل دێم په کۆها دَر کپَنت و باگی بنت، اُۆدا مێتگا آس لَگّیت که میر داد اللهئے بَچّان میر باھۆٹئے بَچّ کُشتگ، میر باھۆٹ چه هۆشا بێھۆش اَت، بله آییئے سیاد و وارس و برات و مردمان سئوگند وارت که للّهئے سَئیئے آپان رێچگا چه پێسر ما وتی بێرا گِرێن، اگن مھلب و پُردل دست نکپَنت گڑا مئے دستا ھر کَس کپیت ما وتی بیڑا گِرێن.
داداللها را ایمانا یله کُرتگ‌اَت، آییا نزانت که من چۆن بکنان، شپ رۆچ لۆگئے تھا چێر بوت ھم نکنت، آییا وتی برات شاد الله ھمراہ کُرت دێم په شئیهئے گْورا شُت، دستی په شئیھان دَئور داتنت، تان دو شپ دو رۆچا شئیه کمبر جانئے سرا کپیت، گڑا گُڈّیا شئیه کمبر جان میر باھۆٹا نَپر پِر کنت په سَلاهئے ھاترا که ما تئیی لۆگا پُترێن، بله میر باھۆٹ دستا په جانا نَئیلیت، گڑا گُڈّیا شئیه کمبر جان میر باھۆٹارا پدا نَپر پِر کنت که ما مرۆچی شپ تئیی مھمان اێن، میر باھۆٹ شئیهئے گپا شَریئے سرا سرپد بیت که شئیه چے گُوشگ لۆٹیت بله آ شئیها را مکن کُرت نکنت، پَس کۆش بیت، اَئیّا په دَئے بیت، شئیه گۆن پنچ کلوزرا میر باھۆٹئے لۆگا شُت، مھلب و پُرّدل ھم آییا را گۆن اَتنت، میر باھۆٹئے که مردمان پُردل و مھلب که دیست اَنت بے برداشت بوتنت، بله شئیه کمبر جانا چه مجبور اَتنت، مھمانجاهئے تھا کمرزانی بندگ بوت و نندگ بوت دوێن دواردار دێم په دێم بوتنت، شئیه کمبر جانا گُوشت، میر باھۆٹ جان ما یک ارز و پِریاتیا آتکگێن، میر مارا تئیی بَچَلُکئے رَئوگا وت دردێن بله اِے چُکّ اَنت اِے ناسرپد اَنت، اشانی دستان چه نون رَدی پاد آتکگ، باید اِنت که ما مسترێن اِے چُکّانی ردیا ببکشین، ترا ھم سئواب رسیت، تئیی چُک وه شھید اِنت، آ وه پدا نئیئیتنت، ترا هدایا دگه چُک داتگ، تئیی جنازها کۆپگ دئیۆک بنت، اگن تئو زمین لۆٹئے، سانگ لۆٹئے، زَرّ لۆٹئے تئو بس بگوَش میر دادالله تئیی ملامان پُرّ کنۆک‌اِنت، بله میر اِے ھبرا ھشکێن ما ھۆرکێن دستان واتر نبئیێن، میر باھۆٹا گوَشت واجه تئیی پاد و منی چم بله من چُکّ رۆدینان و لاهک کنان که داد الله گۆن بَچّان کُشان و دئور دئیان بکنت. نه واجه من سرئے مَٹا گۆن سرا کنان.
آییا منی انچێن نھالے دئور داتگ که انگت بُورّ و بَرا نکپتگ من ھم داداللهئے یک انچێن نھالے جھلاد کنان، شئیها پدا گوشت تئو اگن پھلّ ننکنئے گڑا چے کنئے؟