یک برے لھتێن مردم یک دریائی سپریا دَر آتکنت ۔ آیانی تھا یک مردیا وتی لوگئے شادو ھمراہ کُرت ۔ دریائے میانجیا بلاھێن توپانے آتک و بوجیگ پْرُشت ۔ ھر کَس په دیمے کَپت ۔ شادوا ھمے ھئیال کُرت که من ھم بُڈ اِتان و مُرتان بله که ماھیگیا آییا را وتی پُشتا نادێنت و یک زِروانیا سر کُرت ۔ شادو اێر کَپت گڑا ماھیگا گْوَشت _ ” تئو بارێن اِے جاگها پجّاہ کارئے ؟“

شادوا درّاێنت _ ” ھئو ! اِے جاگهئے بادشاہ منی دۆست اِنت پرچا که من وت یک شھزادگے آں _“

ماھیگ شادوئے دروگان ھئیران بوت و گْوَشتی _ ” ھئو ھئو ! بزان تئو شھزادگے ائے ۔“

ماھیگا زانت که اِدا ھچ ساھدارئے زات نێست ، گڑا گْوَشتی _ ” ھئو ، بِجَلّ تئو اِدئے بادشاہ بئے _“

” آ چۆن ؟“ شادوا گْوَشت ۔

ماھیگ دریایا هُژناگ کنانا گْوَشت _ ” اِے ارزان اِنت پرچا که اِدا یکّێن ساھدار تئیی جند اِنت _“

پَنت :- ” ھما که درۆگ بندیت چاتا کپیت ۔“