لوچی رجانکار: ھسا بجار

ما مچکدگا داشتگ‌اَت. منی همراه واب اَتنت. یک اسپێت کۆچکێن برزێن اربے مئے نزّیکا گوَست. آ وتی هُشترانی چار و گزارا بوتگ‌اَت و په وپسگا وتی وابجاها شُتگ‌اَت .

من وتا کاهانی سرا دئور دات و دل په لاپ تچک بوتان. من واب کپگئے جهد کُرت ، بله واب نئیاتک. چه دورا یک تۆلگیئے کیومیوئے تئوار منی گۆشان کپت ، من پدا پاد آتک و نشتان و  تۆلگئے آ تئوار که چمّن سکّ پشت اَت. یهبرا آتک و نزّیک بوت. تۆلگانی رمبے منی گوَرا سر بوتگ‌اَت و منا چپ و چاگرد کُرتگ‌اَت. سُهرێن چمّانی نزورێن درپش گندگ بوتنت و پدا اَندێم  بئیگا گۆن، نرمێن اندام یهبرا اچُستا انچۆ که تُرابیئے لگگا ترانز ببندیت. چه آیان یکّے پدۆکی منی نزّیکا آتک و منی بگلئے چێرا پُترگئے جهدی کُرت، انچۆ گوَشئے چه من آ وتا باپ دئیگ لۆٹگا اَت. پدا آ آتک و  منی دێما اۆشتات، منی چمّانی تها چارت و گوَشتی.

” من چه دُراهێن تۆلگان پیرترێن تۆلگان و پزّۆر تران هم. منا وشی بئیگا اِنت که نێٹ من گۆن تئو ادا دُچار کپتگان و تئیی وشّ آتک کنگئے منا مۆه رستگ. من وَه چٹا نا اُمێت اَتان. پمێشکا که ما چه کرنان تئیی ودارا اێن. منی مات تئیی وداریگ اَت، و پدا آییئے مات ، و درستێن تۆلگانی ماتان تئیی ودار بوتگ. من راست گوَشگایان ، باور بکن.“ ” په من هئیرانی گپّے،” من گوَشت، من چه آ دارانی رۆک کنگا هم پرامۆش اَتان که په همے هاترا جاڑیگ کُرتگ‌اَتنت که چه آیانی دوتان تۆلگان تۆلگ تاچێنگی اَتنت. ” چُشِش کنگا من هئیران بوتان، من بس انچۆ وسرا چه گۆریچانا درآتک و وتی سر ادا درآورتگ، و شمئے هندا کمێن تر و تابے کنگایان. شر شما تۆلگ چه من چےلۆٹێت ؟”

گۆن اے مهرانکێن هال پُرسیا گوَشئے تۆلگانی دل ڈَڈّ تر بوت. دُرست منا پِرّتک‌انت، درستانی دپ پچ اَت و سُبک سُبکا ساه زورگا اَتنت انچۆ که گُرّگا ببنت.

” ما سرپدێن .” درستان چه پیر ترێن تۆلگا گوَشت. ” تئو چه گۆریچان پێداکئے پمێشکا ما چه تئو اُمێتوارێن. اۆدئے مردم گێشتر همے سرپدنت که ادئے اربان چه هچ دست نکپیت. تئو وَه زانئے کہ بێدِ دلیریا اے بے اگلانی گوَرا زانت و زانگ کجا اِنت؟ اے ارب دلوتان کُشنت و وَرنت بله چه هلار نکُرتگینانی گۆشتان نپرت کننت.

” اینچک سَکّا هبر مکن که مئے نزّیکا هم ارب وپتگ‌اَنت. “ ” تئو راستیا درامدے ائے.”پیر ترێن تۆلگا …گوَشت. ”دگه تئو زانتگ‌اَت که مان دنیائے راجدپترا هچبر تۆلگان چه اربان نه‌ترستگ.ما چه اِشان پرچا بترسێن؟ اران په ما همے بد بهتی بس نه‌اِنت که ما چشێن مهلوکیئے تها گۆن کپتگێن. “

” بوت کنت، بوت کنت.” من گوَشت،” من هچ چشێن چیزیئے درگتا شمارا گوَشت نکنان که آ چه من اینچک دُور ببیت. من همے سرپد بان که اے سکّێن کوَهنێن جیڑهے بیت، کُشت کۆشی و گندگا اشیئے آسر هم گۆن کُشت و کشاریا بیت.“

” تئو سکّێن سرپدێنے اَئے.” پیرێن تۆلگا گوَشت. و آ درست زوران اسگا اَتنت. چه آیانی پُپان گْوات ڈنا درآیگا اَت الانکه آ هچ سُرگا هم نه‌اَتنت. چه آیانی پچێن هاژگۆران یک بدێن بۆهے پێداتک‌اَت. اشیئے سگگئے هاترا من یکوی وتی دنتانان زۆر دئیگا اتان. پیرێن تۆلگ گپا ات.” تئو سکّێن سرپدێن مردمے ائے. انّون که تئو هرچے گوَشت، اے مئے کوَهنێن رئوایتان گۆن همدپ اَتنت. بزان گۆن اِشانی کُشگا اے جێڑه وت هلاس بیت.“

” هکّ  تئو ائے! ” من چه وتی ارادها گێش گۆن جزبگا گوَشت. ” آ وتی رکّینگئے جُهدا هم کننت، آ گۆن وتی تُپنگان شمارا بازێنے جننت و کشنت هم.“

” تئو مئے درگتا هچ نزانانئے.” آییا گوَشت. اے یک بنی آدمی نزۆری اے که گندگا دیرێن گۆریچانا هم ریشگے جتگ. ما زانان کجا آیانی کُشگا سرگپتێن. اینچک آپ نیلئے کئورا هم مان نێست که مارا پدا بپلگاریت. ما وَه گۆن آیانی گندگا در رئوێن، وشێن کئوشانی تها، مان رێکستگا پمێشکا که آ مئے ڈێه اِنت هم.“

پدا درستێن تۆلگان که چه آیان بازێنے دُور و دران آتکگ‌اَت. وتی سرِش دستانی شَما برتنت و گۆن پنجگان وتا پلگارتِش. انچۆ زانگ بئیگا اَت گوَشئے آ وتی واهشانی چپا یک انچێن جاورهالے چێر دئیگ لۆٹگا اتنت چه آییئے  ترسا منی وڑێن کجام هم مردمے چپ و چاگردا اۆشتاتگێنانی سرا دَئور بکنت و چه آیانی رُمبا دُور برئوت. 

” گڑا نون شمئے اراده چی اِنت ؟”من جست کُرتنت و پادآیگ لۆٹت بله پادآتک نکُرت. دو ورناێن تۆلگان پشتی نێمگا منی پشک و کۆپگئے دامنا وتی نێش سکّ کُرتگ اتنت. من نندگا لاچار اتان. ” آییا چه پُشتی نێمگا تئیی گد دپا اَنت ،” پیرێن تۆلگا گپا گیشێنان و گۆن سنگینیا گْوَشت،” ازتئے سرا گپ کنگئے وڑ و پئیما” ” آیان منا همے سهتا یل دئیگ لۆٹت،” من ائول پیرێن تۆلگ و پدا ورناهان چاران و  وتی گپ اێر کُرت .” اَلّم اے انچش کننت .” پیرێن تۆلگا گوَشت. وهدے تئیی لۆٹ که همِش اِنت. بله کمێن دێر بیت. آیان وتی ربیتئے هسابا وتی دنتان سکّ زۆران تئیی گدان سک کُرتگ‌اَنت. و آ پدا دئوار وتی دپان مدان مدانا پچ بکننت. تان اے میانا تئو مئے ارزا گۆن دلگۆشیا گۆشدار.“” تئیی اے رئوشت منا په اے کارئے کنگا رازی کنگئے وڑا نه‌انت. ” من گوَش.”

مارا چه وتی رئوشتانی اے رنگێن سِلّیان چه رکّێن.” آییا گوَشت و ائولی رند اَت که آییا گۆن وتی لس تئوارا ارز کنۆکێن گالواریا کمک لۆٹگئے جهد کُرت،” ما لاچارێن رستر اێن. مئے گوَرا بس مئے دنتان انت، تُری هرچیے کنگ بلۆٹێن، شرّی یا هرابی په هرچ کارئے کنگا مئے همے دنت انت و بس “” نێٹ تئو لۆٹئے چے؟”من وتی گالوار کمێن جهل‌تر کُرت و گوَشت.

” واجه!” آییا گوَشت و درستێن تۆلگان انچۆ کیومیو کُرت که آیانی تئوار من چه دُورا آیۆکێن یک زیمریئے وڑا مارَت. ” واجه! ترا اے جێڑه گیشوار کنگی انت. که اِشیا دراهێن دگنیا بهر و بانگ کُرتگ. انچۆ که تئو ائے، مئے پیرێنان مارا یک انچێن مردمیئے باب داتگ که هما همے کارا کُرت کنت. انچێن گواتے که ما دم پُر کُرت بکنێن، تان مئے چم گندیا یک هم اربے گندگ مبیت. و هچ چشێن مێشیئے دردناکێن تئوارے هم مئے گۆشان مکپیت که آ اربیئے کارچئے زَدا ببیت. درستێن دلوت وتی جندئے مرگا بمرنت، و ما بێدِ دگه کسئے دزمانجیا آییئے هۆنان ٹِنگت بکنێن و آییئے جۆنئے گۆشتان چه هڈّان جتا بکنێن. سرجمیا پلگار ، ما وَه پلگاریا ابێد دگه هچ نلۆٹێن هم.

“نون آ درست زار جنگ و هیسکارگا اتنت. پیرێن تۆلگ گپا اَت، ” او پهک دلێن و چه تها پلگارێن مرد! تئو اے دگنیائے تها اِشان چتُر سگِّت کنئے؟ اِشانی اسپێتی هم یک لێگاری اے اِشانی ریش هم بیمناک‌انت. اِشانی چَمّانی کلانٹگان که چم بکپیت ته مردمئے دل بد بیت. اگن اے وتی دستان چست بکننت چه اِشانی بگلان دۆزهئے دروازگ پچ بیت. پمێشکا ، واجه ! پمێشکا او شرپمندێن واجه! ترا گۆن وتی همے دستان که هرچے کُرت کنان، گۆن همے دستان اے مگرازئے سرا اِشانی گردن بُرّگ لۆٹنت.“ آییا وتی سر سُبک سُبکا چنڈت. ته آییئے همے نشان ( اشاره )ئے پهمگا گۆن یک تۆلگے دێما درآتک ، که آییئے دپا کچیرکانی گوَرئے دونێن مزنێن دنتانان چه یکّێا گد دۆچیا کارمرز بئیوکێن یک گوَنڈێن مگرازے که سکا زنگ‌ات درآتکگ‌ات.

” هان مگراز هم آتک، وئیل کنِت اشان.” مئے کاروانئے اربێن سرکماشا کوکار کُرت، که گواتا رد کنان لاپمۆشی مئے گورا سر بوتگ‌ات و نون وتی تُرابی دستا ات و دستی برز کُرتگ‌ات و چکرّێنگا اتی.

کل شئے گار بوتگ‌اتنت، درستێن تۆلگ تچگا وَه تتکگ‌اتنت. بله کمُّک دێر رئوگا پد درست پدا یکجاه مُچ بوتنت.

سک باز اتنت، و درست انچۆ مُچ بوتگ‌اتنت که گُوشئے یکیا گونڈێن واڑیا کُرتگ و بند کُرتگ‌اتنت. و آیانی سرئے تۆکا کندیل ٹنگ آتگ‌اتنت. ” واجه ! تئو هم اے کسمانک چارت و گۆشدات،” آ اربا گوَشت و چه گلا کندتی هما هَدّا که آییئے ٹَکئے رئوایتان آ رزا داتگ‌ات.

گڑا تئو سرپد ائے که اے رستر چے لۆٹنت؟” من جست کُرت. ابرمی گپے، واجه ! ” آییا گوَشت، ”اے گپا وَه

هرکس زانت تان ارب هست‌انت اے مگراز مان رێکستگا سپر کنان کنت. و مئے همراهیا هر رۆچ تان گُڈ سرا سپرا بیت. په یک انچێن بلاهێن کاریا همک یورپیئے دێما آرگ بیت، همک یورپئے جهمنند هما انت که آییا همے رستر سرپد بنت که همێشیا اے کار دئیگ بوتگ. اے رسترانی اُمێت هم بے مانا اِنت، تبعدار، راستیا اے تبعدار اِنت. ما پمێشکا گۆن اِشان مهر کنێن. اے مئے کچک اَنت. چه شمئے کچکان گێش زێبا تر. نون ادا سئیل کن .

دۆشی یک هشترے مُرتگ منی گشگئے پدا آ ادا آرگ بوتگ.

پدا چار مردم آتک و آیان اے بلاهێن مرتگێن هشتر مئے دێما دئور دات. انچۆ که اِشان دئور دات تۆلگان کیومیو بنا کُرت. چه آیان هرکسے لاپمۆشی دێما کنزان بوت. درستانی لاپ زمینا سک‌اَت. و آ وتا انچۆ گران رۆپ کنگا‌اتنت

گوَشئے سادے بستگ و گران کنگ بئیگا انت که په آیان چُش نکنگا دگه هچ راه پشت نکپتگ‌ات. آ چه اربان بێهئیال اتنت. و آیان وتی کێنگ هم شمشتگ‌ات. چه مرتگێن جۆنا چِست بئیۆکێن و همک چیزا مانشا نۆکێن ترندێن بۆا آ سهر کُرتگ اتنت. پدا یک تۆلگیا مرتگێن هشترئے گردن دپا کُرت و انچۆ که دنتانی سک کُرتنت شاهرگ دست کپت. یک انچێن گونڈێن گۆن ترندیا آپ شانۆکێن پئیپیئے وڑا که یک بلاهێن آسیا تۆسگئے جهدا ببیت و سک دلجم هم ببیت و آییئے بێسۆبی هم باوری گپے ببیت. مرتگێن دلوتئے جۆنئے همک رگ وتی جاگه جنگا ات. یکێن دمانا درستێن تۆلگ جۆنا پِرتکنت درست یکێن وڑا وتی کارا انچۆ کنگا اتنت. که یک کۆهے جۆڑ بوتگ‌اتنت.

آیانی سرا کاروانئے سرکماشێن اربا گۆن وتی تُرابا ارش کرت و مان بندانی کُرتنت. تۆلگان چۆ نشهیا ملارێن وڑیا وتی سر چست کُرتنت. هما ارب وتی دێما اۆشتگا دیستِش و تراب که آیانی سُنٹان لگگا ات دئورِش جت و پدکنز اتنت و پدا کمُّک دیر شُتنت.  دنا وهدی هشترئے هۆن هر جاگها تالان بوتگ اتنت، آییئے بۆ مان آزمانت سر ات، جۆن همک جاگه دِر و دۆچ کنگ بوتگ‌ات. تۆلگان وتا داشت نکُرت. آ پدا آتکنت. اربا پدا وتی تراب چکرێنت. ته من آییئے دست داشت. ” واجه ! تئو راست گوَشئے، ” ما آیان آیانی کارئے کنگا بِلّێن.

مئے رئوگئے وهد هم بوتگ. تئو اے دیستنت نه، پهر کنۆکێن رستر، اران اے راستے نه‌انت؟ و کجام وڑا گۆن  ما اے کێنگ دارنت !”