مهلب نسیر

“تئیی همے کتاب که تئو لۆٹتگ اَن، من گیشێنتگ اَن.”

“شرّ اِن، امّا! اگن کَسّے آتک، دێمِش دۓ گۆن.”

“چو وَهمادَرۆ، کَسّ کَسّا هالُ ندن، بله تئیی پتا گُشین ائیرپۆرٹا بارتِش، اگن تکّیّا هُدایا پرمات وَه تئیی پتِش دێمُ دَن، بله اے دو شمبها نبی، پشّمبِها بارێن تئیی پتِشُ با.”

“شرّ اِن، اَمّا.”

اَمّا نون منا دنیاۓ بدل بئیگۓ هالان دئیگا اَت که “کَسّ، کَسّیگی نه اِن، کَسّ، کسّی لوگۓ دپا نئیۓ، کَسّ، کسّی هالا نگی. وهدان مُبائل و بِنڈاسک نبوته، بله مردُمگِری بوته. نون مُبائل، نِٹ و وََّسپے چِه بَلاهے هست، بله دل دور اَن.”

من زاهرا “جی هئو . . . هئو ” کنگا اَتان بله دلا گوَشگا اَتان که اَمّا پوره دێم په دێما مجلس کنگا اِنت، درملکی ٹیلپون چۆن گران اِنت، بله منا دِل نبوت که بگوَشانی که بندی کن. تان منی کارڈ هلاس بوت، اَمّایا همینچُک هال منا دات کرت، داتی. پئون که بند بوت، من چمّ نزّ کرتنت، منی اَرس رتکنت.

چینچُک چینچُک وهدا پد من گۆن ماتا گَپّ کنان. چۆن تهنا بوت، من در آتکان. دلا گوَشت پریات کن و بِگرے، بله من اَرس پهک کرتنت. سۆچُن کرت که سۆچَ نکنان اے گپّا. هئیال اے دگه چیزّانی نێمگا ترّێنۓ جهدُن کرت.

“بارێن چیزّی رسێنتَن؟ کُجام نَسَکّی تئیی پتا دێم داتگ اَن. هر کسّارا که گُشته، گُشی مئے وتی سامان باز اَن. پدا مرچان وَه اِشان هڈَکّه کته. چیزّ بزان دێم دئیگُ نبی، نِبه بکن مردم . . .”

“تُشے تباهگ و یَکّ کپّۆ ێن ناهےمن چێرُکایی مان کته. تئیی پت نِگبَه منی سرۓ تها اۆشتتاته. منی هۆشی کَشِّته که وزن باز اِن، نبرنت گۆن. چۆ وَه راستُ گُشی بله منی دلا چۆ اێر نکنزِت . . . هما ائییدۓ تباهگ اِن من تُشے گُٹّا بَسته . . .”

اَمّایا جُمها بگر تان پنچشمبها همے گپّ که گۆن وتی اێوکیا، گۆن اَدّایا، گۆن تروا، و هر کَسا که گۆش داشتگ اَت، جتگ اتنت، گۆن من جتنتی. و من پدا “جی هئو” و “راست اِن” کنان و جێڑان اَتان که اے گرما منی پت چۆن جنجال بوتگ، چینچُک مردمۓ مِنتّی گپتگ و اے چیزّی دێم داتگ اَنت.

“نون من وتی کتابانَ ملوٹان.” گۆن اے هئیالان دلا ترِکّگے جت. درد، گوَشۓ هۆنا هئوار بوت و سرجمێن جِسما سپری کرت، چمّ ارسیگ بوتنت.

کتاب پرُشتگێن پادۓ وڑا پَلَستران اَتنت. کمُکّ تباهگ و کپّۆێن ناهے منا سر بوت. تباهِگُن کَشِّت که گردانی بله مُلکۓ ائیید و دێم په دێمیۓ ترانگان منا اَنچۆ بێوار و بێچاڑ کرت که من پدا هما گُدی ٹکرّا که ماتا پتاتگ اَت، پتات و اێر کرت. دل اێر رِتک و اێر رِتک.

من کتاب دستا کرتنت، کندِت. “امّایا گندۓ! چُشێن پَکّاکاری؟” کَپّۆ، من پچ کرت و زمانگی شُدیگانی پئیما تان نێما هلاس کرت.

گۆڑیا کپاتۓ آیگۓ وهد، پۆگَس و گِترانگانی ترانگانی ترانگان منا پرِتک. دلا گوَشت بِمِر . . . بله چۆن مردمَ مریت؟ کۆٹیا شُتان، تهتۓ سرا تچک بوتان و چمّ نزّ کرتنت.

دلا گوَشت کتابان پچ کن بله بێواکی و اَبێتکیا پاد آیگ نه اِشت.

“من گو تئیی نوکێن چادر اَن . . . بله شُما وَه اۆده چادر سرا نکنے. ماسیۓ چُکّ آتکگه، چادری دِرتگَه، منا بزّگ بو، من داتن نامِ هُدا. هُشکا کپتگ اَن، جۆڑهے سئینڈل اَتن بله ترا هُدا دِگه دن، من پی سبیلِلّاه داتن گۆن.”

“تئو شَرّ کته، اَمّا. منی ڈائری دێم دا گۆن؟’

“نزانین، یکّے چۆ کاپیۓ ڈئولا اَت، پۆش کتگه. من مان کو. من وَه پجّاهی نئیارین، بله یکّے هسته، مان کو گۆن.”

من زانت که منی ڈائری پۆش نکرتگ. اَمّایا الّم دگه چیزّے منی ڈائری کرتگ و دێم داتگ.

کتابان هپتگے گوَستگ اَت که آتکگ اَتنت، بله من انگت پچ نکرتگ اَتنت. دلا گوَشت پچِش کن.

پَلستر که لِڑێنت، من پرێشت کرت و کندِت.

“امّایا گِندۓ! مانۆۓ کاپی ای دێم داتگ. اے بزّگ بِپگٹیت بِپَٹّیت کاپیا نگندیت و کاپی مشکتا سر اِنت.”

کاپی منی دستا اَت و من نزانت که دردے اَت اگن وشّیے، بله منی هۆن مان منی رگان چئول جنَگا اَت.

من لهم لهما کاپی سمارت، پوره مانۆۓ نازُرکێن دێمک اَت. تاک لێٹێنان کرتنت. بچکندگے منی لُنٹانی سرا پراه رئوان اَت.

“Unit one: My family.”

اَبّاۓ ڈرائنگ، پیرێن مردے اَت، چێرا Granddad نبشته اَت.

من کندِت.

امّاۓ ڈرائنگ، پیرێن کۆمپێن جنێنے اَت گۆن چشمکا. چێرا Grandmother نبشته اَت.

ای وهدا من گێشتر کندیت.

Fatherۓ ڈرائنگا مانۆۓ ڈرائنگۓ دست کپتگ اَت.

Motherۓ ڈرائنگا نُنّکۓ وڑێن ڈرائنگے بڈّا اَت.

Sisterانی ڈرائنگ، کش مان کَش اۆشتاتگ اَتنت.

Uncleۓ ڈرائنگۓ کَشا یکّ بُتکّێۓ کاٹ کرتکێن ڈرائنگۓ جَهلا کاٹ کرتگێن Auntie من دیست.