نیبیسوک: چندن ساچ

کسانین کمپان ات کمپان ءِ دروازگ ء سرا لهتییں دانک نبشته ات بلے من ونت نه کُت انت. کمپان ءِ تها مردمانی ُ جاک ات. مردمانی جاکاں منی دلگوش گوں وت بُرت ۶ُ من کمپان ءَ پترت آں- کمپان ءِ پترگ ءَ گون دیست, مزنیں درچکے ءُ آئی ءِ چیر ءَ بازیی مردم اوشتاتگ. همدا کسانی کوٹی هم است ات ۶ُ یک یک مردمے همی کوٹی ءِ تها روگ ءُ آیگ ءَ ات. درچک ءِ چیر ءَ اوشتاتگییں مردم وت ما وت گپ ءَ اتنت بلے من آیانی زبان ءَ سرپد بوگ ءَ نه اتاں. منی نیمگا هم کس ءَ دلگوش نه دات. کمیں مهتلی ءَ پد من هم کوٹی ءَ پُترت آں

کوٹی ءَ پترگ ءَ گوں انچو گمان بوت گشۓ زاناں |ِے جاه ءَمن پیسر ءَ هم دیستگ, بلے کدی؟ یات نیاتک. کوٹی ءِ دیولانی دیما بازیں عکسے جنوک ات. هما عکس که آئی ۶َ منی دلگوش گوں وت بُرت, آ عکس ءِ تها مردے مزن کانٹیں گوکے ءَ سوار ات ءُ کندگ ءَ ات. من عکس ءَ گون دلگوش اتان که همدا اوشتاتگیں پیر مرد ءَ من ءَ جُست کُت: تو کجام دپتر ءَ وتی نام ءَ نبیسگ لوٹ ۓ ‏؟

همدا ٹیبلے ات ءُ ٹیبل ءِ سرا دو مزنیں دپتر ایر ات که مردم آیان ۶ُ وتی نام ءَ همیشانی تها نبیسان اتنت. من دپتر چِست کُت که وتی نام ءَ نبیساں تاں گنداں دپتر ءِتها سۓ سد ۶ُ چار مردم ءَ وتی نام نبشه کتگ ءُ گڈی نام که نبشته انت اے نام منی دوستدارے ءِ نام بوتگ که چندے سال پیسر آئی ءَ زہر وارتگ ء وت کُشی کتگ ات۔ یکبرے من ہمیشی ءِ جہل ءَ وتی نام ءَ نبشتہ کنگی اتاں بَلے پدا من نبشتہ نہ کُت۔ من دپتر بند کت ءُ آئی ءِ سرپوش چار اِت, نبشتہ ات کہ۔

“ہما کہ زندگی ءِ راہ تاب کنت, اودا وابانی موسم ءِ دُرستیں یاتاں کل بکن ِ”

من دپتر ہمدا یلہ دات ,کش ءَ بندیں دروازگے ات من ہمے دروازگ پچ کُت ءُ دگہ کوٹی ءَ شتاں آئی ءِ تہا کوہنیں کباٹ اتنت ءُ کباٹانی تہا بازیں کتابے سارتگ ات۔ ہمدا کُرسی بے ایر ات کہ آئی ءِ سرا پیر زالے نشتگ ات ءُ کتاب وانگ ءَ ات۔ من بے جُست ءَ کباٹے ءِ دپ پچ کت ءُ کتابے زرت ءُ جہل ءِ نشتاں۔

َپیرزال انچو چہ وتی کرسی ءَ پاد اتک ءُ منی نزینک ءِ کباٹ ءِ کِرا اتک ءُ اوشتات,: من ءَ جُست ئے کُت۔ تو چه کُجا پیداک ئے؟ من پسہ دات، من کوہ ء ملاران ءِ بن ءِ آبادیں میتگ سیاہو بینٹ ءِ مردماں۔ منی مات ءَ من ءَ روان داتگ کہ برو جنگل ءَ اسپیتیں کپودرے شوہاز کن ۔

گڑا تو اسپتیں کپودر شوہاز کت؟ آئی ءَ پدا من ءَ جُست-کُت، اِناں, اے جنگل من گول اتگ بَلے من یک کپودرے ہم نہ دیست۔ جنگل ءَ مردمے من دیست آئی ءَ من ءَ گشت کہ ترا اسپیتیں کپودر تیاب دپی بندناں رسیت ءُ نوں من تیاب دپی بندنے ءِ نیمگا روگ ءَ یاں۔

آئی ءَ پدا من ءَ جُست کت گڑا تو ادا پرچا اتکگ ئے؟ من گُشت۔ من راہ ءَ گوزگ ءَ اتاں کہ کمپان دیست- دل ءَ گُشت تہا برو بچار چے بوہگ ءَ اِنت۔ پمیشکا ادا اتکاں۔

پیر زال پدا شت ءُ وتی کرسی ءِ سرا نشت ۔ کمیں بے تواری ءَ پد پدا گپ ءَ بوت۔

ہمے کتاب کہ ترا دست ءَ انت۔ تو زانئے اے چونیں کتابے؟ من گُشت, اِناں من نزاناں ءُ من ءَ ایوکا کتاب دوست بنت۔ پمیشکا من ہرجاہے کہ کتابے گنداں منی دل گشیت کتاب ءَ چِست کن ءُ بچار کہ آئی ءِ تہا چے نبشتہ انت۔

پیرزال پدا چہ کرسی ءَ پاد اتک ءُ وتی دست ءِ کتاب ئے کباٹ ءَ کت انت ءُ گومن گپ ءَ بوت۔ ادا ہمنچو کہ کتاب ایر انت اے درستیں کتاب جنگانی موسم ءَ نبیسگ بوتگ انت ءُ ایشانی نبیسوک جنیں آدم انت۔ تو ڈن ءَ کہ در کائے۔ مزنیں ڈنے گندئے ءُ ہمے ڈن ءِ سرا کبرستانے۔ اے کبرستان ہمے جنیں آدمانی گنت کہ آیاں اے کتاب نبیسِتَگ انت۔ من ترا دگہ گپے ہم گشاں کہ اِے جنین وتی مرگ ءَ نہ مرتگ انت۔ اے درست پاہو دئیگ بوتگ اَنت۔

من پیر زال ءِ گپاں گوں دلگوش اتاں کہ کسے ءَ دروازگ پچ کُت ءُ تہا پُترت۔ اے ہما پیر مرد ات کہ من ءَ گشتگ ات ئے وتی نام ءَ دپتر ءَ نبیس۔ پیر مرد ءَ کہ من ءَ دیست برانز گپت۔ تو ادا چیا اتکگ ئے؟ ادا ہما مردم کاینت کہ َآیاں تہارونکی ءَ را چراغ پیش داشتگ۔ اِے جاہ پہ ہمک ء نہ انت۔ اے کتاباں ہما مردم دز بجن انت کہ آیاں وتی جند پمیشکا گار کتگ کہ یک روچے کیت زمانگ مئے پادانی تراولاں وتی تراول سرپید بیت ۔ اے جاہ پہ تو نہ اِنت۔ پیر مرد ءَ من ءَ دست ءَ گپت ءُ ڈن ءَ کش ات۔

ڈن ءَ کہ اتکاں ءُ درچک ءِ چیر ءَ کس نیست ات۔ من پدا راہ کپتاں, ہما نیمگا کہ من ءَ روگی ات۔ پیرزال ءَ کہ ہما کبرستان ءَ نام گپتگ ات من آ کبرستان ءَ رو برکتی ءَ گوستاں۔ کبرائی سرا زردیں بیرک مک اتنت ءُ چنڈگ ءَ اِتنت۔

َکوش لہم لہم ءَ کشان ات ءُ من ہم گاماں اشتاپ اشتاپ ءَ چست کنان اتاں۔ گپڑے پند ئے برگ ءَ پد تھارگ ءِ وہد ءَ بندنے ءَ سر بوتاں۔ لہتیں یلہ چریں کچک گوں وکگاں منی نیمگا اتک انت بَلے منی دست ءِ لَٹ ءِ گندگ ءَ گوں پدا چما دیم ءَ در شت اَنت۔

ہمدا دمکے ءَ مانتر ات تاں دیست کہ مرچُک انت چمّک جنگ ءَ انت۔ من دیم پہ مرچکاں شتاں۔ اودا کہ رستاں درگاہے ات ءُ درگاہ ءِ دیما جاہ ہموار ات ءُ ہمدا مزن مزنیں ڈھل ایر اتنت۔ آس ءُ دودو اَت۔ کساس بیست لوہی پُر ات مردمانی مُچی میڑی ات۔ مردم یک یک ءَ درگاہ ءِ تہا رؤوگ ءَ اتنت ءُ من ہم درگاہ ءَ پُترتاں۔

درگاہ ءِ تہا اسپیت گدیں مردے نشتگ ات ۔ہر یکے کہ شت آئی ءَ ہمے مرد ءِ دست چک اتنت ءُ پدا درگاہ ءِ دومی دروازگ ءَ چہ در اتک۔ لہتیں مردماں پد نوں منی باری ُاتک۔ من آئی ءِ دست چک اتنت ءُ وتی سر چست کت ء گشت۔ واجہ من ءَ مات ءَ روان داتگ کہ بُرو اسپتیں کپودرے شوہاز کن۔ من تیوگیں جنگل گول اتگ بَلے من ءَ کپودر دز نہ کپتگ۔ راہ ءَ من ءَ مردمے دپ کپت, ہمائی ءَ من ءَ گشت کہ تیاب دپی بندناں برو اودا ترا اسپتیں کپودر رسیت۔ من ہمائی گپ ءَ پدا ادا اتکگاں۔

منی گپانی اِشکنگ ءَ گوں آئی ءَ وتی کش ءَ نشتگ اتیں ورناہ ءِ گوشاں ہلوتے کُت ءُ ورناہ پاد اتک ءُ من ءَ گُشت ئے بیا روئیں۔ من ءَ آ چہ درگاہ ءَ در اتکیں۔ راہ ءَ آئی ءَ گومن هِچ گپ نہ کت۔ ما کمپانے ءَ پُترتیں۔ آئی ءَ من ءَ لوگے َء بُرت۔ لوگ ءَ دو کندیل روک ات۔ آئی ءَ من ءَ‏ نادینت ءُ وت در اتک۔

لوگ ءَ دیما مزنیں گھڑیالے ٹنگ اتگ ات بلے بند ات۔ دگہ دو عکس اتنت کہ گھڑیال ءِ جہل ءَ کش ماں کش اتنت۔ من لوگ ءِ تہہ ءِ چیزاں یک یک ءَ چاران اتاں کہ ہما ورناہ گوں آپ ءُ چاہاں اتک- آئی ءَ من ءَ گُشت اِنشپی تو مئے مہمان ئے۔ کماش انوں مردماں گوں دز گٹ انت۔ بَلے مردماں چہ چُٹیت گڑا کیت۔

من دیست کہ کباٹے ءَ آئی ءِ تہا لہتیں کتاب انت کہ زاہر انت۔ من چہ وتی جاہ ءَ پاد اتک ءُ کباٹ ءِ کِرا شتاں۔ کباٹ ءِ دپ پچ ات ءُ من کتاب چارتنت, پانزدہ دانگ اتنت۔ من کتاب یک یک ءَ چاران کتان۔ لہتیں کتاب انچین اتنت کہ آیانی سیاہگ گومن وانگ نہ بوت بَلے دو کتاب انچیں دز کپت کہ من آیانی سیاہگ ءِ وانگ زانت ءُ ہمے کتاب من زرتان ءُ پدا وتی جاہ ءَ اتکاں۔

ہمنچک ءَ ہما ورناہ پدا اتک ءُ آئی ءَ پہ من ورگ گون ات۔ ما دوئیناں یکجاه ءَ ورگ وارت۔ ورگ ورگ ءِ وہد ءَ من آ جُست کت کہ اِے چونیں کتاب انت کباٹ ءَ ایر اَنت۔ آئیءَ گشت کہ من اے کتابانی باروا هچ نہ زاناں۔ پرچا کہ من واننده ءِ نیاں۔ بَلے اینچو زاناں کہ اے کتاب مئے گورا آؤکیں مہماناں آورتگ انت۔ مئے لوگ ءَ مردم باریں چہ کجا کُجا کاینت ءُ لہتیں انچیں مردم بنت کہ آیانی زبان ‏ ہم ما سرپد نہ بئیں۔

ورگ ورگ ءَ پد آئی ءَ منی جاہ پچ کت ءُ وت شت۔ من کندیلے جہل ءَ اورت ءُ کتابے زرت ءُ وانگ ءَ بوتاں۔ کتاب ءِ اولی تاک دیم ءَ نبہشتہ ات کہ: “من یک روچے فَکیرے جُست کت کہ تو کجام اُمیت ءَ “پدا ملک پہ ملک جاہ پہ جاہ در پہ درئے؟ فکیر ءَ پسہ دات۔۔۔ منی گورا امیت نیست۔ من ءَ بس سیل ءِ سواد وش بیت۔ من لوٹاں کہ دنیا ءِ درستیں ندارگاں وتی چماں جاہ بدئے آں۔ دانکہ مرگ ء چہ رند من پدا ہمے ندارگاں بچاراں۔ َفکیر ءِ گپاں پد من ہم پہ سفر ءَ در کپتگاں۔ اِے کتاب ءَ کہ ہرچی ہست, اِے ہمے ندارگ انت کہ من دیستگ انت۔ لے من اے ندارگاں کبر ءَ برگ نہ لوٹاں, پرچا کہ من مرگَ ءَ پد زندگی ءِ یاتاں وتی دل ءَ در کناں”۔

یکیں تاک دیم ءَ وانگ ءَ پد من کتاب ایر کت ءُ دومی کتاب پچ کت تہ آئی ءِ اولی تاک ءَ نبشتہ ات۔ “زمین ہما روچ ءَ زمین گُشگ بوتگ کہ انسان ءَ زانتگ منی برہنگی منی راستی انت”

پدا من همۓ کتاب ءَ وانان بوتاں دانکه من ءَ واب ءَ گِپت ءُ من وپتاں- سہب ءَ مہلہ درگاہ ءِ کماش منی گورا اتک ءُ آئی ءَ اسپتیں کپودرے ڈب ءَ کتگ ات ءُ آورتگ ۔کماشِ آہگ ءَ پد کسانیں جنکے ءَ ارزبند آورت۔ ارزبند ءَ پد من کماش گشت کہ من ءَ رؤگی انت۔ کماش ءَ من ءَ داں دروازگ ءَ بُرت ءُ رخصت کت۔

من کپودر گوں ڈب ءَ زرت ءُ دیم لوگ ءَ رہادگ بوتاں۔۔۔ نیمروچ ءَ من وتی ہلک ءَ سر بوتاں۔ لوگ ءِ نزینک ءَ شتاں تاں لوگ ءِ دپ ءَ مردم مُچ انت۔ من ءَ منی مستریں گوہار ءَ کہ دیست گوں موتک زاریاں گلائش ئے کُت۔ ۔۔۔اولی گپ کہ آئی ءِ دپ ءَ ‏ در اتک آ ہمیش ات کہ مارا زوراکاں چورہ کت ءُ مات اِش اَچ جتا کُت۔ گوہار ءِ موتک ءُ زاریاں گوں من ہم وتی گریوگ داشت نہ کت ءُ وا ءُ زاری مچ ات۔ داں دیراں ما گریت۔ مردم مارا تسلا دئیگ ءَ اتنت۔ گوہار انچو گریوگ ءَ ات کہ برے برے آ تُست گڑا اے دگہ جنیں آدماں آپ پریتک ءُ گواتو کُت۔

مات ءِ میّت ایر ات۔ مردم یک پہ یک ءَ مات ءِ گڈی دیدار ءَ کنگ ءِ اتنت۔ من کہ مات ءِ دیدار ءَ شتاں تاں من چارت نہ کت۔ منی چماں دنیا مجے ءِ تہا بوت۔ چم سیاہی آرگ ءَ کمو دیراں پد مات ءِ میت چست کنگ بوت۔ گشئے زاناں من بے ہاٹی اتاں۔ بازیں مردم من ءَ تسلا دئیگ ءَ ات۔ بلے من کسیگی نہ اتاں۔ وہدے ما کبرستان ءَ رستیں گڑا من حیران بوتاں ۔ پرچا کہ إے ہما کبرستان ات کہ ایشی ءِ باروا من ءَ پیرزال ءَ گشتگ ات اے کبرستان ءَ ہما جنیں آدم کَل انت کہ آ دُرست وتی مرگ ءَ نہ مرتگ انت۔ ما مات کَل کُت ءُ لوگ ءَ اتکیں۔

مات ءِ سئے ءِ روچ ءَ ہما کتاب جاہ ءِ پیر زال ءُ پیر مرد اتک انت ءُ آیاں منی کماش ءِ گوں بازیں گپ ءُ ترانے کُت۔ گڈسر ءَ من دیست کہ آ منی کماش ءَ گوں لوگ ءِ تہا شت نت , کمو دیراں پد آ در اتک انت۔ من دیست کہ کتاب جاہ ءِ پیرزال ءُ پیر مرد ءَ لہتیں کتاب بگل ءَ انت کہ آیانی رنگ سیاہ انت ءُ ہما وڑیں کتاب انت کہ من کتاب جاہ ءَ دیسنگ اتنت۔

من زُو زوت ءَ آیانی گُوَرا شتاں کہ چہ آیاں کتاباں پچ بگراں- انچو منی کماشَ ءَ من ءَ گُشت که کتابانی پَچ گرگ ءَ مہ رو کہ مات ءِ ارواہ ترا ملامت کنت۔ من بلے کماش ءِ گپ کمار نہ کت انت ءُ آیانی نزینک ءَ شتان ءُ آ گشت انت: اے کتاب منی مات ءِ نبشتگین انت, پیسر ءَ من ایشاں واناں, پدا شما اے کتاباں ہر کجا بر اِت بہ بَر اِت۔ بَلے یکبرے من ءَ ایشاں بدئیت، دانکہ من بزاناں منی مات ءَ چے جیڑ اتگ ءُ چے نبشتہ کتگ۔

پیر زال ءَ وتی دیم گومن کت ءُ گٗشت۔۔۔۔۔ پیسر ءَ تو برو وتی مات ءَ کبر ءِ سرا زردیں بیرکے مک کن ءُ پدا مات ءِ کر ءِ شک ءِ سرا نبیس کہ :.. من ءَ زمینے پہ وتی وابانی کِشگ ءَ لوٹیت۔ دانکہ منی واب درچک بہ بنت, پدا ہمے درچک بُور ءُ بَر” “بکن انت۔ براں ہما مرغ بہ ور اَنت کہ آیانی چم سبز انت ءُ بانزلانی سر اسپیت۔۔۔”

پدا گڑا تو مئے کتاب جاہ ءَ بیا ءِ کتاب جاہ ءَ کلیتاں ترا دئیاں۔ پدا تو بزان ءُ کتاب بزان نت ۔۔۔۔۔

مئے وہد ءَ چونا ءَ ہم وتی ہلاسی ءِ جار جتگ۔ بَلے ہر وہدے کہ دل ءَ پہ کتاب جاہ ءَ کلیتانی زورگ ءَ اومان کُت۔ گڑا چہ روزرد ءَ پیسر بیا پرچا کہ ما شپ َء کبرستان ءَ روئیں چراغ روک کنیں-

• بلوچ گوَاشنت که پاسپان نظر ءَ پروشیت-