ڈن ءِ روپتر ءُ گوازینتگیں وھد ماں برائٹن ءَ
The article below is not in standardized Baluchi. We are currently working on it and will provide an updated version soon
بلاگ: مریم سلیمان
منی اولی روچ برائٹن ءَ دو ہزار بیست ءِ ستمبر ءَ ھورے ءِ روچ سہب اَت ۔منی دست ءُ پادانی سر ءِ ہنّی ءِ بو من ءَ یک چیزے ءِ یات ءَ گیجگ ءَ اتنت کہ زوت ءَ بوتگ ات بلئے اے درستیں چو پریانی کسّہ ءَ سما بوگ ءَ ات ءُ من ہیالانی تہا زندگ اتنت.
جہد ءَ اتاں کہ یک سوبمندیں سوھوئے بہ بباں اینچو سالانی نبشتہ کاری ءُ اھوالکاری ءَ رند۔ من چہ شھدر برجاہ ءِ دوارگس ءَ ھاموشی ءَ گوں پاد اتک آں اے یک کسانیں کوٹی ءِ اَت سُسکس ءَ بس یک تھت، میز، لہتیں شیلف، وانگی چراگ ءُ گورا کنگی ئیں پچ اتنت ۔اے پمن بس اتنت ءُ من ءَ لوگ ءِ وڑا سما بوگ ءَ اَت.
من اوریگون ءَ سالے نشت آں وتی کسانی ءَ ءُ دو سال ءَ پاکستان ءِ مزنیں شھر کراچی ءَ داشت ۔ آ جاگہ بندات ءَ لوگ ءِ وڑا سما نہ بُوتاں من وھد زرت وتی آتراپ ءِ وتی کنگ ءَ۔ لہتیں سوباں برائٹن اولی گندگ ءَ گوں من ءَ لوگ ءَ وڑا دوست بوت بلئے من انگت نزاناں چیا ۔ چہ مزنیں سپراں پیش من اے دریا ءِ لمب ءُ وڑاّنی زیبائیں اکس کہ دیست انت کہ گوادر ءِ وڑا اتنت یا کہ برائٹن ءِ پُر مھریں چپ ءُ چاگرد بہ بیت ایشاں من ءَ وتی کُت من انگت جہد کنگ ءَ اوں کہ بہ زانیں اینچو زوت چیا برائٹن ءَ منی دل ءِ تہا جاگہ کُت.
بلئے ایشی ءَ پیش کہ من دری اءِ لمب ءُ شھر ءِ رنگانی ندارگ ءَ بہ کن آں من وت ءَ چاردہ روچ ءَ داں ہمے کسانیں کوٹی ءِ تہا بند کُت وھد ءُ جاگہ منی اتاں یک تاہیرے رسگ ات چہ جاک ءُ کوکاراں دُور کہ من لہتیں ہپتگ ءَ وتی کتگ اَت.
وانگ ءُ نبشتہ آزاتی ات مزنیں میزے ءِ سر ءَ، چاکلیٹے ورگ ءُ تہنا وتی جند بوگ ہما تجربت اتاں کہ من ہیل کُتگ اتاں ۔ اودا من ورجینا وولف ءِ نبشتانکانی یات اتک ” یکےّ ءِ وتی جند ءِ کوٹی”اود ءَ آ گوْشیت کہ ہمک زالبول ءَ یک کوٹی ءِ لوٹیت اودا آ بید ءِ اوش ے ءَ نبشتہ کنان بہ کنت وتی دل ءِ زنگاں ریچان بہ کنت۔ آ زانت ءِ سوبمندی ءُ آجوئی ءِ گپ ءَ کنت کہ یک کوٹی ءِ بہ بیت بئے ترس ءَ ءُ ہچ وڑیں مالی کمّی مہ بیت زند ءِ اے تجربتاں من ءَ اے لیکہ ءِ منّوگر جوڑ کُت.
بلئے انچوکہ من گیش ھاموشی ءُ بیتواری دوست بیت گڈا لوگ ءِ جاک ءُ کوکار من ءَ یات کاینت ۔ ہما ورگ ءِ رزان ءُ آپ ءِ تاس یات اتکگ انت کہ مات ءَ منی کش ءَ ایر کتگ انت کہ من برے برے ورگ ورگ ءَ بیھال بوتگ انت ءُ آئی ءَ من ءَ تُرسینتگ کہ اگاں من دگے بر ءَ چُش کتگ گڈا لیپ ٹاپ ءُ کتاباں پچگراں بلئے پدا بیھال بُوتگ ءُ ہما وڑ ءَ کتگ ئِے من ءَ آ جاک ءُ مہرناکیں بیھار دوست بوتگ انت وتی آ کسانیں کوٹی ءِ تہا بلئے نوں من آئی ءَ تہنا ویڈیو کال ءَ گندگ ءَ اتاں یکّیں راہ ہمیش ات دو ہزار یازدہ ءِ سال ماں اوریگون ءَ۔ ٹیکنالوجی ءَ بازیں آسراتی پیداک کتگ.
اے دور ءَ من جیڑ اتگ برے برے ہمے ٹیکنالوجی ءِ منتوار کہ کرونا ءِ وھد ءَ درستیں چیز آن لائن اتنت تبک ءَ بہ گرداں ایندگہ چیزاں بیا ءُ اے سرجم ءَ نوکیں چیزانی منّگ ءِ راھے اَت کہ ما باز آسانی زرتگ ات پہ وت ءَ ۔ بازیں بادگیر، میوزیم، تھیٹر ءُ بازیں جاگہ بند اتنت ہمے چیز ءَ مارا موہ دات کہ ڈن ءِ چاگرد ءَ بہ گندیں ءُ برائٹن اے رد ءَ یک شرتریں جاگہے اَت.
دریا ءِ لمب منی اولی گندگ ءُ جاہ اَت اودا من گوں زگہاراں دیراں داں گشتگ ءُ رنگانی زیبائی، دیوالانی سر ءِ جوڑ کتگین عکس, چھتّانی سر ءِ پُل، ءُ کسانیں کیفے آنی کش ماں کش ءَ گوزگ کہ کرنی ئیں دمک ےءِ وڑا اتنت.
اے ہما چیز اتنت کہ من وتی شھر ءَ نہ دیستگ اتبت مئے کرّا اے وڑیں ہچ نہ ونتگ مئے گورا ہچ چشیں آسراتی نہ بُوتگ ءُ اے وڑ ما کدی گوں دزگہاراں بے تُرس ءَ نہ گشتگ انت دمکانی تہا.
انچیں وھد اتکگ کہ من درچکے ءِ چیرا نشتگ انت ماں ساؤتھ ڈاؤنز نیشنل پارک سسکس یونیورسٹی ءَ تہنائی ءَ۔ من جیڑاں تہنا چوں من گَشتگاں، سبزگانی، کوھانی ءُ زیبائیں دریائے لمب ءَ پدا واتر لوگ ءَ اتکگاں ۔ درچکے ءِ چیرا نشتگاں یا دریا ءِ ریک ءِ سرا بےترس ءُ بیم ءَ وھد گوازینتگ اے کسان کسانیں آزاتی من ءَ جیڑگ پرمایاں کہ مئے ھنداں زالبول چہ اگبال ءُ آزاتی ءَ زبھر اَنت.
من ءَ گوادر یات مدام کہ اودا من وتی زند ءِ مستریں بھر گوازینتگ بازیں ترانگ بندوک اَنت ۔ من پاد کدی وتی وڑا نہ باں کہ وتی جند ءِ ھاک ءَ پد بہ جناں ۔ راستی یے کہ من گار باں اگاں من گام جنئگ ءَ بندات بہ کناں ءُ لوگ ءَ چہ واتر بیاہاں ہمے یکّیں چیز ات من اودا کُت نہ کتگ من گوں دل ءَ اودا گشت نہ کتگ.
بلئے برائٹن ءَ من تہنا یک سالے گوازینتگ ات من ءَ کدی ام گردگ ءِ تہا تُرس دل ءَ نہ یتکگ ءُ من ایوکی ءِ موجاں بوتگ اَنت اے ہیال من ءَ اورحان پاموک ءِ کتاب ءِ لہتیں ردانی یات ءَ دینت. “اگاں ترا گوں شھرےءَ مہر بیت تو گوں وتی درستیں جوزگاں آ پول اتگ گوں وتی پاد ءُ جان ءَ، ارواہ ءِ گپ ءَ نیاں، بلئے ہمے سالانی ایوکی ءِ سپر ترا گوں دمکاں پجاّروک کنت ءُ انچو سما بیت پورا برپ پژّک گوں گم ءَ کپان اَنت ءُ تئی ہاد ترا ہمودا بر اَنت کہ ہمودا تو روگ لوٹ ئے. “
اے واستہ نہ کہ من سالے گوازینتگ برائٹن ءَ بلئے ہمے اگبال ءُ آزاتی من ءَ گیش نزّیک کن اَنت ۔ انچیں مردمے ءِ واستہ کہ آ سوتمندیں رنگے ءَ جیڑیت ءُ دیم ءِ واستہ جیڑیت من ہمے دربرتگ ات برے برے دیم ءِ واستہ جیڑگی نہ انت اے سال ءِ تہا من زندگی ءِ کسان کسانیں چیز دوست داشت اَنت گوں سنگتانی روگ ءُ ترّگ بید ء جیڑگے ءَ، تاں دیراں بہ بند ءُ دیوان بہ کن بے ہیال دارگ ءَ یک لس زندے گوازینگ ہمے .دربرگ ءُ در نہ برگ ءِ ھواری ءَ
