The article below is not in standardized Baluchi. We are currently working on it and will provide an updated version soon.

آزمانکار:زاهده رئیس راجی

اِشیا وس کرت که گۆن آییا مرئوت بله آییئے زرنگێن مردێنی دست اِشیئے نازرکێن بردستئے ترندیا اێراَت.مکنئے هاٹیگی جانا مان نێست اَت، په ناکامی آییئے همراه رهادگ بوت. وانگ جاهئے چارێن ادارگون آییا زئوال کنگا رند آییا مدامی پئیما اِے آزات کرتکه نون هرکُجا رئوگ بلۆٹیت برئوت.

په لاچاریا اِے هم دێم په لۆگا شُت. چَه نێم رۆچا بگر بێگاها یکشلا جُهدا اَت که ماتا سهیگ بکنت بله انگت مۆهی نرسگا اَت و آنگت دپ زُبانا هم نگپت که اِشیئے سربئیگئے وهدا آ هم لۆگا سربوتگ اَت و مات هر کُجا شُت آ ماتئے پُشتا گۆن اَت و انچش ماتا گۆن وشگپی کنگا ات که مات چَه اِشیا پهکا بێدلگۆش بوت.

ماتئے دێما آ په اشیا انچش مهروان اَت گوَشئے اشیا هلیگێن پت کادربکش نبوتگ بلکێن همے گلام نبی اَت.همُک دوسئے رۆچا رند آ گۆن اشیا همے رنگا کنگا اَت که انچش اِے چَه لۆگا دێم په اسکول ئیگی در کپت نێم راها آتک و ایشئے دێما اۆشتات. گۆن آییئے گندکا اشیئے جانئے پُت بال گپت اَنت و ائولی رۆچا آییئے گپی گیر آتکتنت.

“بابُل جان تئو سکێن شرّۆکێن چُکّئے …. پرچا چه منا تُرسگا ائے ؟

متُرس که نون من تئیی پتا آن…. من تئیی وارس آن …. چه منا دیرمَتچ …. من تئیی دُژمن نئیان …. اسکولا رئوئے، چے کنئے …. اسکول ترا هچ ندنت ….گۆن منا بیا …. من تئو ترّگا رئوێن ….”‹پدا اشیئے اسکولی پشکئے دێمی کیسگا دست مان دئیان گوشگا اَت›” وتی کیسّگا انچۆ زرّ مان مکن…. دُزّئے بَر اَنت …. منی گورا که اێربنت هروهدا تئو لۆٹئے زُرتئے‌اِش کنئے ….بله بچار! وتی امّاها مگوش …. اگن تئیی سهیگ بیت بزان شر نبیت….”

همے تُرس بیما آ رۆچان تێلانک دئیگا اَت.دوپُریگێن ماها رند اسکولئے ماسٹرا لۆگا کلئوهے دێم دات.

“شُمئے چُکّ همک هپتگ برے پد مان پدا سئے رۆچ برے چار رۆچ اِنت. چُکّانی وانێنگئے دۆد چُش وَه نه‌اِنت.اگن اے رنگا کنگی اِنت گڑا وتی چُکّا لۆگا بدارێت و وانگجاها دێمی مدئێیت”.

ماتا گۆن ماسٹرئے کلئوهئے اِشکنگا آ مان بست که اسکولئے نامئے سرا بارێن کُجا رئوئے گردئے؟

اشیئے په وتی بیگناهیا بازێن گپے جَنگی اَت بله مدامی اێن پئیما ماتئے دێما گلام نبی اۆشتۆک‌اَت که آییئے چمانی بیما اِشیئے دپ و زبان سرا چپسے لِچێنت.

” من چّمان گۆن وت بابُل اسکولئے جاها مێتگئے رُلّوکێن بچکّانی همراهیا لئیب و گوازی کنگا دیستگ، پێسرا پمێشکا هچ نگوشتگ که مئیار بار منی جند کنگَ بیت که پتئو ‹پسئوا› زهرَ کئیت و په چُکّوا وشی نبیت.”

وتیسرئے بُهتاما دلی گرێوگااَت و دلئے تۆکا گۆن وتی پتا پریات و زاری کنگااَت که آ پرچا چه دنیایا انچۆ زُرت شُت که مرۆچی بابل تهنا اِنت.

ماتا انچۆ اسکولئے ماسڑئے کلئو نئتورێنتگ چُش که گلام نبیا تهلێن گپّان. پدا آییئے شئورئے ماتا اِشیئے اسکول هلاس کناێنت و مێتگئے گێرجا په مکِنیکی کار در برگا نادێنت.

بهتا ادا هم جت پرچا که گێرێجا کارمندێن و نۆدرێن دگه دُراهێن بچک چه اشیئے اُمرا پنچ سال مستراَتنت. دُرستان په سُبارگئے بها زورگا زر گۆن اَت بله اشیئے وَه انگت هم مدامی رنگا گلام نبیئے کیسگا رئوگا اَتنت و په سُبارگا اِشیئے گورا چه لۆگا دُزتگێن یک شپے پێسرئے نگنے گۆن پیمازو چٹنیا پتاتگ و وتی شلوارئے لانکا چێرداتگ‌اَت.

دگه گپانی وَه اۆپاری کرت بله دلا دردی هما وهدا چست بوت که هپتگئے سرا رستگێن سدێن کلدار گلام نبیا وتی کیسگا جتتنت.

مرۆچی اِشیا پانزدهمی اَت که گێرێجا کاراَت، گلام نبی نێم بێلا اُستادئے گورا آتکگ اَت و گوشتگ اتی که بابُلا مرۆچی مَهلَه کساس ادار سێا مۆکل بدنت که آییئے ماتا آ گۆن وتا بازارا برگی اِنت.

اُستادا نێم رۆچا پگار دستا دات و لۆگا رئوگئے زرا هم دات . انچش اے چه گێرێجئے پراهێن جادها درکپت دێم په مێتگئے رئوگا، راهئے سرا گلام نبی اشیئے دێما آتک اۆشتات. اشیئے چمانی دێما سیاهیا مان شانت. اناگتا پتئے ٹهکئے تئواری گۆشان کپت: “بابُل جان! گلام نبی تئیی کاکا اِنت، ترا پرچا دۆست نبیت . مهمان رهمت اَنت، هجبر مگوَش آ پرچا آتکگ.”

دمانێا رند نگاهانی دێما سالے پێسرئے ندارگی تالان بوت. پت تهتئے سرا گۆن بے سماییا تچک‌اَت، پتئے پادونان مات نشتگ مۆتک جنگااَت گلام نبی ماتا تسلی دئیگئے نیمۆنا وتا آییئے نزیکا برگااَت.اِشیا انچش بد آتک که وتا ماتئے کشا رسێنگ و چه گلام نبیا گستا کنگئے کسانێن جُهدی هم کرت بله گلام نبیئے زرنگێن دستان اے ماتئے نزآیگ نئشت.

پدا آ ندارگ هم زهن کینویسا چتو مورێا پێداگ‌ات که گلام اشیئے پتئے جاهئے گرگا همشانی لۆگا آتکگ ونشتگ‌اَت اے وتی هئیالان جُهلێن چاتا گاراَت که گلام نبیئے تئواراشیا سٹی پرمااِت:

“بچے بابُل!چۆن اِنت ترا….پرچا اۆشتاگئے ….بیا برئوێن….”

گۆن بێوسی و بزگێن دیدگان اشیا آییئے نێمگا چاراتو لهم لهما آییئے همراهیا رئوان بوت. یک کوهنێن نێم بستگێن هالیگێن بلڈنگئے تۆکا پُترگئے وهدا دلی سک گرێوگا اَت. گۆن بێتواریا چه وتی کیسگا سدکلدارے نۆٹی کشِت و گلام نبئے دستا دات.

آییئے شئیتانێن کندگا اِشیا وتی درداێر بُرت اَنتو سری چست کرت چه بلڈنگا ڈن نیلێن آزمانئے آزمانئے نێمگا چاران بوت.دلا اۆپارگے در آتک و وتی لنٹی گٹ چت.

گۆن بێساهێن گامان پدانکانی سرا لهم‌لهما سرکپان آت که اناگها کُچکێئے راشگئے تئوارے گۆشان کپت، هما دمانا پشتا چَکّی جت. لنگێن کُچکے تێزیئے سرا بلڈنگئے تۆکا پُترگا اَت، کُچکئے لِلک در آتکگ اَت.

گُلام نبیا که نۆکی پدانکئے سرا ائولی گام اێر کرتگ اَت دمانے اۆشتات و چه پدانکانی کشا اێرێن سُهرێن ریکانی سرا کپتگێن ساپێن ڈۆکے چست کنگا رند کُچکئے نێمگا چَگلی دات.کُچک پد کنزگئے جاها هژم گپت و گلام نبیئے نێمگا دئوری کرت. آییا دومی ڈۆک چت که سرای دئور بدنت که کُچک نزیکا آتک آییئے پادی دپا کرت.

بابل بُرزا پدانکانی نێمگا اۆشتاتگ، بێپسکگا سرجمێن ندارگا چارگا اَت. سری پرنبیت که چے بکنت و چے مکنت.

“اڑے بابُل! اۆشتاگ چارگا ائے … بُرزا بچارچارکُنڈا بِنّے اێر اِنت. یکے چست بکن بیار اِشیئے سرا بجن… ابّۆ… اشیا منا کُشت.”

“اڑے بابُل زوت کن جهلا بیا… بِنّا ایشئے سرا بجن… ابّۆ الله من مُرتان.”

گۆن تێزین گامان اے دوسئے پدانکا جهلا اێر کپت. یک زنڈێن بِنّے ایشئے گۆن وتی دوێن دستان مُهر داشتگ اَت، برے گُلام نبیا چاران اَت.که چه دردا ناولگّا اَت و برے کُچکا، که دنتانی آییئے هۆن رێچێن پادئے سرا سک اَتنت و هلاسئے ناما نزانگا اَت.

اشیئے گۆن وتی سرجمێن جانئے زِکَتا بِنّ چَگل دات و دمانێا رند، گۆن دلئے دریک‌دریکا چه پدانکان اێرکپت و مُدتێا پد گۆن تاهیرێن دلێا دێم په لۆگا رئوان بیت.

کُچکئے دپا انگت هۆن رێچێن پادے اَت که گۆشتا پد نون اڈا دپ جنگا اَت چه گلام نبیئے سرئے چه پیژار بستگێن هۆنا آییئے سرجمێن بالاد میچلێتگ اَت.