گلێن مُرتگ
رَجانکار: وحید واحد
وھدیکہ ما انگت بُنڈانی سر ءَ اِت ایں، آ کوٹی ءَ اتک کہ دریگاں بند بہ کنت ءُ من آ چار اِت من ءَ آ گِندگ ءَ اتک کہ نادْراہ اِنت۔ آ دْرینگ ءَ اَت، آئی ءِ دیم اسپیت اَت، آئی ءَ آستہ گام جت گْوش ئے اِے درد آئی ءَ را گَردگ ءَ نئیلگءَ اَت۔
“مسلہ چی اِنت، اسکیٹز؟”
“من ءَ سردردے ءَ گِپتگ”
“تو پد ءَ بُرو تھت ءِ سر ءَ شَرتِر اِنت”
“اِنّاں، من شَر آں”
“تو بُرو تھت ءِ سرءَ، من کا آں ترا چار آں وھدے من وتا پوش اِت”
بَلے وھدیکہ من جَھل ءَ اتک آں (چَہ پَدانکاں جَھل) آئی ءَ وتا پوش اِتگ اَت، آس ءِ گورا نِشتگ اَت، یک بزّگ ءُ سَک ءَ تپیگیں نوہ سالی بَچکے ءَ چارگ ءَ اَت۔ وھدے من وتی دست آئی ءِ پیشانیگ ءِ سر ءَ اِیر کُت گُڑا من زانت کہ آ تپیگ اِنت۔
“تو بُرو بُرز ءَ تھت ءِ سر ءَ، تو تپیگ ئے” من گْوشت۔
“من برابر آں” آئی ءَ گْوشت۔
وھدے ڈاکٹر اتک آئی ءَ بَچک ءِ گرمی چار اِت۔
“چِنچوک اِنت؟” من آ جُست کُت۔
“یک سد ءُ دو”
جَھل ءَ ڈاکٹر ءَ سے جُتائیں دوا ءُ درمان، جُتائیں رنگ ءِ کیپسول گوں دیئگ ءِ سر ءُ سوجاں اِیر کُتگ اَت۔ یکے تپ ءِ جَھل ءَ آرگ ءِ، دومی وَرَگ ءِ ھزم کَنگ ءِ ءُ سیمی چَہ تیزاپی ھالتاں رَکّگ ئیگ ئِے اَت۔ کُلّگ ءُ پشّانک ءِ جراسیم تھنا تیزاپی ھالت ءَ ھست بیت کن اَنت، آئی ءَ گْوشت۔
پد ءَ کوٹی ءِ تہ ءَ من بچک ءِ گرمی ءِ کچ نِبشتہ کُت ءُ جُتائیں رنگ ءِ کپسولانی دیئگ ءِ یک چِٹی یے ھم جوڑ کُت۔
“تو لوٹ ئے من ایشی ءَ تئی گورا بُہ وان آں؟”
بِلکُل، اگاں تو لوٹ ئے” بچک ءَ گْوشت۔ آئی ءِ دیم سک اسپیت اَت ءُ آئی ءِ چمّانی چیر ءَ سیائیں نِشان ھستگ اَت۔ آ انگت تھت ءِ سر ءَ وپتگ اَت ءُ گِندگ ءَ اتک کہ ھرچی کہ بیئگ ءَ اَت آ چَر آیاں سِستگ اَت۔ من اوورڈ پائل ءِ کتاب ‘پاٹرٹس’ کُکّاری ءَ گوں ونت، بَلے من دیست کُت کہ آ گوشدارگ ءَ نہ اَت ھرچی کہ من وانگءَ اِت آں۔
“تو نی چون ئے، اسکیٹز؟” من آ جُست کُت۔
گفت: “تا حالا که فرقی نکردهام.”
وھدے من دومی کیپسول ءِ دیئگ ءِ وھد ءِ ودار کُت من تھت ءِ پادگ ءِ گورا نِشت ءُ وتی وڑ ءَ ونت۔ اِے آئی ءِ مُدامی آدت بیتگ کہ بُروت ءُ بُہ وپس ایت، بَلے وھدے من بُرز ءَ چار اِت آ تھت ءِ پادگ ءَ چارگ ءَ اَت، سکّیں اَجبیں رنگے ءَ گوں چارگ ءَ اَت ئے۔
“تئو کمّو بوَپس، من رندا ترا پاد کناں په درمان ورگ ءَ”
“اِنّا بلّی من آگاهاں”
کمّو دیرا رند گوَشتی: “ابّا، اگه تئو پریشان ءِ گڑا تئو چی اِدا برو”
“اِنّا من پریشان نئیاں”
“اِنّا منی متلَب که اگه ترا زهمَت بئیگ اِنت، تئو بُرو”
من جیڑ اِتگ اَت کہ آ بلکین ءَ کموکے بے ھاٹیگ ءُ نِزور اِنت ءُ پد ءَ کلاک یازدہ ءَ ڈاکٹر ءِ داتگیں کپسولانی دیئگ ءَ رند من یک دمانے ءَ ڈنّ ءَ در اتک آں۔
اِے یک دْرَپشوکیں سردیں روچے اَت، زمین گوں تْرونگلی ھئوراں اندیم اَت ءُ گِندگ ءَ اتک گْوش ئے دْرائیں تاکچَنڈیں دْرچک، پُچ، بُراِتگیں کاہ، دْرائیں سبزاچکی ءُ ھالِگیں زمین گوں برپاں جَلَشکوک اَت۔ من ورنائیں آئرش تانزی زُرت ءُ دیم پہ دَگ ءَ یک برپیں کئورے ءِ ھوریگ ءَ یک گَردگے ءَ دَرکپت آں، بَلے یک شِترناکیں پَٹے ءَ اوشتگ یا گام جَنگ گْران اَت، منی سُھریں کُچک دو رند ءَ سکّ ءَ شِترت ءُ کپت، یکبرے منی تُپنگ ءِ کَپگ ءُ بربانی سر ءَ شِپَگ ءَ۔ ما جُھلیں گِلی کَندئویے ءَ کاھانی سر ءَ نِشتگیں کوئلیں مُرگانی رَمے بال دات ءُ دو کُشت کہ آ کَندئو ءِ بُرز ءَ چَہ نِگاھاں گار بیتاں۔ لھتے گوں دْرچکاں لَگ اِت بَلے گیشتریں کاھانی سر ءَ شِنگ ءُ شانگ بیتاں، ءُ آیانی دَوّارہ بال دیئگ ءَ برپانی آکوٹ ءِ سر ءَ سک باز رَند ءَ جُتک جَنگ زلوری اَت۔ وھدے تو برپانی تہ ءَ پَنس اِتگ ئے دَرکپگ، بھاری کاھاں شِکار مُشکل کُتگ اَت، من دو کُشت ءُ پَنچ دَر شُت۔ من گوں وَشنودی ءَ پُشت ءَ کِنز اِت آں کہ من لوگ ءِ نزیک ءَ کوئلی مُرگانی رَمے دَرگِپتگ اَت ءُ گَل اِت آں کہ بازینے پَشت کَپتگ ءُ آیاں دِگہ روچے شوھاز کن آں۔
لوگ ءَ آیاں گْوشت کہ بَچک ءَ اِتراز کُتگ کہ آ کَس ءَ کوٹی ءِ تہ ءَ آیگ ءَ نئیل ایت۔
“تو تہ ءَ اتک کُت نہ کن ئے” آئی ءَ گْوشت۔ “تو اِے مزان کہ من ءَ چون اِنت۔”
من بُرز ءَ شُت آں ءُ آ دیست آ ھما ھالت ءَ کہ من یل داتگ اَت ھما وڑا اَت، اسپیتیں دیم، گُلّانی بُرز کہ تپ ءَ سُور ترّینتگ اِت اَنت انگت چَمسور دیئگ ءَ اَت اَنچوکہ آئی ءَ تھت ءِ پادگ ءَ را چَمسور داتگ اَت۔ من آئی ءِ گرمی کِساس کُت۔
“چِنچوک اِنت؟”
“کِساس یک سَد بیت” من گْوشت۔ یک سد ءُ دو ءُ چار ءُ دہ بیتگ۔
“یک سد ءُ دو بیتگ” آئی ءَ گْوشت۔
“اِے وڑ کے ءَ گْوشتگ؟”
“ڈاکٹرءَ۔”
“تئی گرمی ءِ کَچ برابر اِنت، اِے بابت ءَ پریشان بیئگ ءِ زلورت نہ اِنت” من گْوشت۔
“من پریشان نہ بہ آں، بَلے من وتا چَہ اِے جیڑگ ءَ در کُت نہ کن آں” آئی ءَ گْوشت۔
“ھِچ مہ جیڑ، ایشی ءَ آسانیں چیزے بہ پَھم” من گْوشت۔
“من ایشی ءَ آسانیں چیزے زیرگ ءَ آں” آئی ءَ گْوشت ءُ تَچک ءَ دیم ءَ چار اِت ئِے۔ آئی ءَ وتا چیزے ءِ بابت ءَ پَدّرائیں رنگے ءَ گوں مُھراں داشتگ اَت۔
“ایشی ءَ گوں آپ ءَ بُہ ور۔”
“تئی ھیال ءَ اِے گِھتری کار ایت؟”
“بِلکُل کار ایت۔”
من نِشت آں ءُ پائیریٹ کتاب پَچ کُت ءُ وانگ شُرو کُت، بَلے وھدیکہ من چار ایت آ منی ھمبراھداری ءَ نہ اِنت گُڑا من بس کُت۔
“تئی ھیال چے گْوش ایت من چے ٹیمب ءَ مِر آں؟” آئی ءَ گْوشت۔
“چے؟”
“منی مَرگ ءَ کِساس چِنچو وھد پشت کپتگ؟”
“تو نہ مِر ئے۔ من ءَ بُہ گْوش کہ گوں تو جیڑہ چی اِنت؟”
“اَبّو! ھئو، من مِر آں۔ من آئی ءِ دپ ءَ اِشکُت کہ یک سد ءُ دو۔”
“مردُم گوں یک تپے ءَ کہ آ یک سد ءُ دو اِنت نہ مِر اَنت۔ اِے گپ جَنگ ءِ یک سِلّیں اندازے۔”
“من زان آں کہ آ مِر اَنت۔ پرانس ءِ وانگجاہ ءَ من ءَ بَچکاں گْوشت کہ تو گوں چِل ءُ چار ڈگری ءَ زِندگ بیت کُت نہ کن ئے، ءُ منی اَنّی یک سد ءُ دو اِنت۔”
آ سُھب ءِ نوہ بَجئیگ اَت ودار ءَ اَت کہ آ کدی مِر ایت۔
“بَزّگیں اسکیٹز، بَزّگیں پیریں اسکیٹز، اِے چو مِل ءُ کلومیٹرزانی وڑ ءَ اِنت۔ تو نہ مِر ئے۔ آ یک جُتائیں تاپ کچ (ترمامیٹر) ے۔ آ تاپ کچ ءَ سی ءُ ھپت نارمل اِنت ءُ ایشی ءَ نَود ءُ ھشت” من گْوشت۔
“تو پَکا ئے؟”
“بِلکُل” من گْوشت۔ “اِے چو مِل ءُ کلومیٹرزانی وڑا اِنت۔ تو زان ئے ما چِنچو کلو میٹرز جوڑ کن ایں وھدے ما گاڑی ءَ ھپتاد ءِ سر ءَ تاچیں؟”
“اَڈے!” آئی ءَ گْوشت۔ بَلے آئی ءِ نِگاہ آئی ءِ تھت ءِ پادگ ءِ سر ءَ میزان میزانا آرام گِپتاں۔ آئی ءِ سر ءِ داشتگیں بوج اوں آرام گِپت۔ گُڈّی ءَ، ءُ ایندگہ ھورکیں روچ ءَ آئی ءَ گْونڈیں چیزانی سر ءَ وسرا گْریت ھما چیزانی کہ آیاں ھِچ وڑیں اَرزِشت نیست اَت۔
