آزمانک: یونُس ھسئین

انگریزی رجانک: فضل بلۆچ

من بێسما تئیابۓ دپا نِشتگ اَتان.

بارێن شپۓ چِه وهد اِنت؟ گپّ هم انچێنے که من سۓ رۆچ اِنت بێوَت آن. نه شرّیۓ سرا ورگَ وران، نه منا اے سُدّ هست که منی سێٹ منا شۆهازگا اِنت. اێوک همے پگرا آن که کراچیا دێم داتگێن ماهیگ پرچا هراب بوتنت. زانا ماهیگانی هرابیۓ زمّهوار اێوک من آن؟ اناگت برَمشے بوت. من چَکّ جت و چارت. منی پُشتا یَکّ مِنڈێن کُچکّے اۆشتاتگ اَت که لاپی هم پُرّ اَت، دُمبا سُرێنگا لَگّت.

من جُست کرت: “تئو شپنێما اِدا چے کنئے؟”

گَوشتی: “جست مکن. من نون سَکّ دم برتگ.”

“بارێن، گپّ بجن.”

“ تئو سور کرتگ؟”

“هئو، منا چار دانَگ چُکّ هم هست. چێیا زانا؟”

“گڑا گۆن تئو گپّ جنَگَ بیت.”

آییا گێگ کرت و منی کَشا نِشت، پدا گپّا لگّت. “منی کِسّه باز دراج اِنت بله تئو منا بگَوش مردم رۆچے چُنت برا جانَ شۆدنت؟”

من بچکندت و گوَشت: “برے یکّ رندے، برے دو رندا. تئو چێا جُست کنگا اۓ؟”

“لهتێن دراهێن رۆچا جانَ شۆدیت؟”

“شۆدگا شۆدنت، بله آ زوتّ نادراهَ بنت.”

“من ساریا جان شۆدگ نزانتگ. من وهدے کسان بوتگان، منی مات ناهُدا چارُکۓ لۆگۓ دپا بوتگ. پدا منا یکّ گونڈۆێا وت و منا وتی لۆگا برت. اِشان گۆن من لئیبَ کرت و منا شَرّ شرّێن ورَگ هم دات، بله وهدے من مزن بوتان یَکّ رۆچے په ترّ و تابا ڈَنّا شتان، لالوۓ کُچکّا منا بَڈِٹ و گوَشتی: “برئوێن تئیابا جانَ شۆدێن. پدا من وتی لۆگا شُتان، منی پُٹ تَرّ اَتنت، گڑا لۆگۓ مردم منی سَرا شکّ بوتنت، پدا آیان منا چه وتی لۆگا در کرت.”

پدا گرێوگا لگّت و گوَشتی: “من مزنێن ردے وارت که آ رۆچی جان شُشت.”

من آییۓ سر مَرزِت و آییارا تَسلّا دات و گوَشت:” گوَستگێن گپّانی سرا نزۆردلَ گرێونت، نون وتی بانداتۓ پگرا بکن.”

پدا گوَشتی: “نون منا چه آپا تُرسیت. ائولی رۆچان منا جان شۆدگ وشّ بوتگ، بله نون منی هئیلا ترمپے آپ پوره آرتۓ گۆنیے. همے ترمپۓ چست کنگۓ زۆر هم منا نێست. انّون هشت کُچِکّ منی رَندا کپتگ اَت، گوَشگا اَتنت: “برئوێن جانَ شۆدێن،” بله من تتکان. انگت دوا تچگ تچگا منا آپ پِر رێتک. من سکّ ژند آن. منی سِرێن دردا اِنت. اے جاه گێش دردَ کنت، بچار…”

آییا منی دست گپت و وتی سِرێنۓ نێماگا برت. من آییۓ سِرێن گۆن ماتی لنکُکا زۆر پِر دات و جست کرت: “ادا؟”

گوَشتی: “اِنه، کمّے جَهلترا . . . هم … هم … همِدا دردَ کنت.”

منا آییۓ جاروۓ سرا بزّگ بئیگا اَت و جسُن کرت: “انون اگن کَسے ترا وتی لۆگا ببارت…؟”

آییا منی گَپّ کَپّی کرت و گوَشت: “تئو منا وتی لۆگا برۓ؟”

“منی لۆگا یَکّ کُچکّے وَه ساریا هست بله منی بَلُّک اێوک اِنت. من ترا هماییۓ لۆگا بران و زانۓ اۆدا چے کنگی اِنت؟”

“منَ زانان منا شپان آگه بئیگ و راشَگی اِنت.”

من آهمرا کرت و بلُکّۓ لۆگا آورت. بَلُّک نُرُنڈَگا لَگّت: “اے چِه بلاهے تئو آورتگ؟ آے تئیی چِه دردا وارت؟.

من بلُکّ سرپد کرت و گوَشت: ” اے همِدا اِنت. اے تئی هاترا بێوابیَ سَگّیت و اگن اِشیا تئی هیال نداشت، گڑا لَٹّ تئیی کَشا اێر اِنت.”

پدا من هر شپَ شُتان و بلُکّ و آییۓ هالپُرسیَ کرت. بلُکّ چه آییا سَکّ وشّ اَت. بلُکّۓ یَکّ مزنێن پگرے همِش اَت که منی کُکّڑ گار بئیگا انت بله نون گێشتر بئیان اَتنت.

پدا لۆگۓ تها هپت دانگ گُلُڑ ترّگا لَگّت. منی هُبّ هم گێشتر بوت پرچا که منی بلُکّ مدام آییۓ تئوسیپا کنگا ات. من آییۓ گێشتر هئیالداریَ کرت و مُدام شرێن وراکَ دات که وتی چُکان گێشتر شیر بدنت.

نون آییۓ چُکّ مزن بئیان اَتنت. آیان شیر هم یله کرتگ اَت. یکّ شَپے من که اۆدا سر بوتان، آ اۆدا نه اَت. من چه بلُکّا جست گپت: :مرۆچی زاهر نه اِنت، کَجا شُتگ؟”

هبر منی دپا اَت که آ پُتِرت. من چُپّ بوتان که بلکێن آ دلا کاریت.

دومی شپا منی کرّا آتک، نِشت، پدا گپّا لگِّت: “بشّام سکّ بزّگ اِنت. بێچارگۓ لۆگ سَکّ مزن اِنت. آییۓ لۆگا کُچکّے وَه هست بله لۆگا دلوَت هم باز اَنت. نون گرماگی شپ اَنت. مّلکا دزانی هم شۆر اِنت. کُلّێن مردم ڈَنّا وپتگ اَنت. آیانی لۆگ هم یله اَنت. اگن تئو دلا مئیارۓ، من شپا همۆدا برئوان؟ اداچُکّ وَه هست اَنت. نون مزن اَنت و راشَگ هم زاننت.”

من لۆٹت جُستی بکنان بله آییا منا گَپّ جنَگۓ مۆه ندات و گوَشت: “من زانان تئو چے جُست گرگ لۆٹۓ . . . بشّامۓ کُچِکّ نرَازے.”

من آییۓ چمّانی تها چارت. آییۓ چمّان دو ترمپ ارس په شێپ گرگا جاڑی اَت.

چاپ و شنگ: مهتاک بلۆچی، مارچ 2000.

منتوار: گۆشان نکپتگێن تئوار