رجانک: جمیل مھراب

منی نز ءَ درچکاں مدام مزنیں بزرگانی بسات رستگ وھدے آیاں جنگل ءُ گیابان ءَ ھاندان ءُ کھولانی وڑ ءَ گنداں گڑا آیاں گوں مزنیں ھبُناکی ءَ چاراں۔ اے وڑ ءَ منی نگاہ ءَ آیانی کساس اوں گیش بیت۔ وھدے من آیاں یک جاگھے ءَ پھک ایوک اوشتگ ءَ گنداں، گڑا آ من ءَ ایوکیں بنی آدمانی ترانگ ءَ گیج انت۔ انچائیں ایوک ناں کہ وتی نزوریانی سوب ءَ چہ مردماں یک کر انت۔ بلکیں نطشے ءُ بیتھورن ءِ وڑ ءَ کہ آیاں وتی مزنی ءِ سوب ءَ جتائی منارینتگ۔ آیانی ساھگ ءَ آ دگر دنیا وتی جیڑھاں گلائیش ایں۔ آ وتی دراھیں زندمان ءِ چیریں بودشتاں زاھری ءَ ندر کن انت۔ آیانی زندمان وتی جند ءِ رھبنداں ھمگرنچ ایں۔ آیانی زاھر آیانی باتن ءِ نمائندگی ءَ کنت۔ درچک مھکم ءُ زیبا ءُ ارزشتداریں چیزانی جوانیں درور انت۔ اگاں یک درچکے گڈگ بہ بیت گڑا بنی آدم آئی ءِ تاکاں آئی ءِ دراھیں زندمان ءِ کسہ ءَ آئی ءِ دراھیں وشی ءُ گم ءُ آئی ءِ برزی ءُ جھلی ءَ ھمائی ءِ چاگرد ءِ تہ ءَ گند ایت۔

ھمک دھکان ءِ چک زانت کہ سکیں زیبائیں مھکم ءُ گران نھادیں درچک کوھانی سر ءَ ردوم زور انت۔ اود ءَ آیاں سکیں نگیگیں جاورانی دیمپانی کپ ایت۔ درچک زانتکاریں سجدہ کنوکانی وڑ ءَ بنت کہ آ گپ کنگ ءُ ھنر زان انت چہ آیاں بازیں راستی یے پدر کنگ بیت۔ درچک ھمروچگیں زندمان ءِ ھیالانی ھبراں نہ کن انت بلکیں زندمان ءِ ازلی ءُ ابدی راھبند ءِ تبلیگ ءَ کن انت۔

وھدے بنی آدم وتی تکانسریاں گھبرائینیت ءُ زندمان ءَ نزور تر ایت ۔گڑا درچک گوں آئی ءَ ھمتران بیت ءُ گشیت۔ “منی نیمگ ءَ بچار، اوشتگ ءِ سبک ءَ دربر، زندمان ارسان ءُ کندگاں ھمگرنچ انت۔ اگاں تو وتی زندمان ءِ جھلانکیاں ایر بہ کپ ئے گڑا ھدا ءَ گشگ ءَ گندئے ،اراں شما انو اے ھبر ءِ راستی نہ شوھازاتگ اراں بنی آدم ءِ ھمک گام آئی ءِ لوگ ءِ نیمگ ءَ روت۔ بنی آدم ءِ لوگ زمان ءُ مکان ءِ زندان ءَ آزات انت۔ انسان وتی لوگ ءَ یا وَ جند ءِ تہ ءَ گندیت یا وَ نہ گندیت۔

وھدے من بیگاہ ءَ درچکانی برمش ءُ آیانی شاھانی توار ءَ اش کناں گڑا پہ ڈن ءِ در کپگ ءَ لاچار باں اگاں بنی آدم اے تواراں داں دیراں گوشبداریت گڑا آئی ءَ زندمان ءِ بازیں ماناھانی سرپدی رست کنت۔ اے توار ترانگ ءَ گیج انت کہ بنی آدم ءِ ھمک گام ءِ تہ ءَ ودی بیگی ھست ءُ ھمک گام ءَ مَرگ۔ ءُ بنی آدم ءِ کبر آئی ءِ مات ءِ کٹ ءِ وڑ ءَ انت۔

وھدے بنی آدم وتی تکانسریاں گھبرائینیت ءُ زندمان ءَ نزور تر ایت ۔گڑا درچک گوں آئی ءَ ھمتران بیت ءُ گشیت۔ “منی نیمگ ءَ بچار، اوشتگ ءِ سبک ءَ دربر، زندمان ارسان ءُ کندگاں ھمگرنچ انت۔ اگاں تو وتی زندمان ءِ جھلانکیاں ایر بہ کپ ئے گڑا ھدا ءَ گشگ ءَ گندئے ،اراں شما انو اے ھبر ءِ راستی نہ شوھازاتگ اراں بنی آدم ءِ ھمک گام آئی ءِ لوگ ءِ نیمگ ءَ روت۔ بنی آدم ءِ لوگ زمان ءُ مکان ءِ زندان ءَ آزات انت۔ انسان وتی لوگ ءَ یا وَ جند ءِ تہ ءَ گندیت یا وَ نہ گندیت۔

وھدے من بیگاہ ءَ درچکانی برمش ءُ آیانی شاھانی توار ءَ اش کناں گڑا پہ ڈن ءِ در کپگ ءَ لاچار باں اگاں بنی آدم اے تواراں داں دیراں گوشبداریت گڑا آئی ءَ زندمان ءِ بازیں ماناھانی سرپدی رست کنت۔ اے توار ترانگ ءَ گیج انت کہ بنی آدم ءِ ھمک گام ءِ تہ ءَ ودی بیگی ھست ءُ ھمک گام ءَ مَرگ۔ ءُ بنی آدم ءِ کبر آئی ءِ مات ءِ کٹ ءِ وڑ ءَ انت۔

بازیں درچک گوں وتی شاھاں ناچ کن انت ءُ دگہ وھداں سکیں ایمنی ءَ بے توار اوشت انت درچکانی چار ءُ بچار ءِ داب آیانی زندمان ءِ وڑ ءَ دراج بیت۔ آ چہ باز بنی آدماں مستریں زندمانے ءَ زندگ بنت۔ وھدے بنی آدم چہ درچکاں اسر زورگ بندات کن انت گڑا آیانی کسانیں زندمان پر مانا بنت ءُ آیانی زرد ءَ درچک جوڑ بوھگ یا آیانی وڑ ءَ دراجیں زندمانے رسگ ءِ واھشت پاد کیت آ زان انت کہ بنی آدم ءِ واستا انسان جوڑ بیگ ابرم ءِ لوٹ انت۔ ھمے آئی ءِ زندمان ءِ زانت ءُ ھمے آئی ءِ وشی انت۔