نویسنده: زبیده مصطفی

شاعران در سوگ قهرمانان گمنام خود نشسته اند. شاعر معروف ما، میرزا غالب می گوید:

همه خود را مانند نیلوفر و گل سرخ نمایان نمی کنند/ چه چهره هایی که باید در غبار دفن شوند

درپاکستان، مکانی که ماده ی ۲۵ الف کاغذ پاره ای بیش نیست ، کودکان اعجوبه که زیر بار فقر مدفون شده اند بی شمارند. و هر کسی که چنین گلی را کشف کند سزاوار ستایش است.

درپاکستان، مکانی که ماده ی ۲۵ الف کاغذ پاره ای بیش نیست ، کودکان اعجوبه که زیر بار فقر مدفون شده اند بی شمارند. و هر کسی که چنین گلی را کشف کند سزاوار ستایش است. در این زمینه، صاحب ذهن زیبا یک نوجوان ۱۲ ساله به نام فارس، فرزند عبدالوحید ساکن روستای مباک ( بلوچستان) است. بائلا جمیل خستگی ناپذیر بود که چندین سال قبل، فارس، این نابغه ی کوچک را کشف کرد. بائلا برای ایجاد شبکه ای از کتابخانه های کودکان در سراسر پاکستان از روستا بازدید می کرد. در کتابخانه ی دیجی که در ان زمان در صندوق عقب ماشینی جا می شد و الان در یک خانه است. از آن زمان تاکنون، فارس برای فعالیت های آموزشی خود مورد حمایت بسیاری قرار گرفته است.

فارس هنگامیکه همراه پدر خود از من دیدن کرد، مرا تحت تاثیر قرار داد. با توجه به پیشینه ی متواضعش پدر او در زمینه اموزش پسرانش( او دختری ندارد) نظرات قابل توجهی داشت.

عبدالوحید ماهیگیر است و تا کلاس دوازدهم تحصیل کرده است .بدلیل عدم توانایی اش در پرداخت هزینه های امتحان نتوانست لیسانس بازرگانی را دریافت کند. این “رویای مدیر بانک شدن” او را در هم شکست. اما تحصیلاتش او را به پدر خوبی تبدیل کرد. او از همسرش بدلیل اینکه شوق تحصیل را در فرزندانشان زنده نگه داشته است قدردانی می کند. با ارفاق ، روستای مبارک دارای یک دبیرستان حکومتی است که عملکرد دارد. عبدالوحید به من می گوید: شغل من این امتیاز را دارد که بعد از برگشتن از دریا می توانم ساعت های طولانی در خانه باشم . ساعت هایی که صرف رسیدگی به درس و مشق کودکانش می شوند. با نگاهی به فارس می توان گفت که عبدالوحید شاهکار کرده است.

وقتی فارس ۱۲ ساله شد برای یافتن موقعیت بهتر به فکر این افتاد که در کنکور نیروی دریایی شرکت کند اما موفق نشد. زبان انگلیسی سد راهش بود. این سرنوشت هزاران نیلوفره و گل سرخ های ماست که گمنام می شوند. فارس به یک موقعیت دیگر برخورد. دانشکده افسری امتحانات ورودی خود را برپا کرده بود و فارس در ان شرکت کرد و دوباره زبان انگلیسی سد راه شد. اما یک ”ازمونگر تیزبین و باهوش’’ بدلیل نمرات فوق العاده درخشان فارس در بقیه دروس، از او دفاع کرد. و فارس در دانشکده پذیرفته شد. این تنها بزرگواری دانشکده ی افسری در حق فارس نبود، انها همچنین در شهریه ماهانه نیز تخفیفاتی قایل شدند. و او در عرض دو ماه با ارایه مدارک لازمه توانست بورسیه شود.

دانشکده افسری یک مدرسه خصوصی است که چندین سال پیش توسط عبدالقادر جعفر تاسیس شده است. او علاقمند است که از مدرسه ی دون در دهرادون هند الگو برداری کند. ساختمان وسیع است و فضایی راحت برای خوابگاه ها وجود دارد، همچنین زمینی برای ورزش و بازی و یک مسجد برای نماز و ادای مناسک دینی. این مدرسه برای کودکان نخبگان طراحی شده است و نسبت به ظرفیتش، ثبت نام هنوز کم است.فارس تنها دانش اموز از توده هاست که نبوغش برای او جایگاهی در این مکان ایجاد کرده است. در مقایسه با مدرسه ی روستا که فارس در ان تحصیلاتش را سالها پیش شروع کرد، این دانشکده بهشت روی زمین است.

فارس از روزمرگی اش و فعالیت هایش اعم از درس، بازی و تکالیف مذهبی و زندگی ساده اش که بواسطه ی معلمان و مدیر خوابگاه نظارت می شود برای من می گوید.

دانشکده افسری دو جنبه را لحاظ می کند، جنبه هایی که مدارس دیگر به ندرت به ان می پردازند . اول، کتابخانه، در سه نوبت در هر هفته برای هر کلاس. دوم، زمین بازی وسیع با امکانات متعدد برای چندین بازی. این یعنی به دو جنبه ی اساسی برای اموزش و سلامت اهمیت زیادی داده می شود.

شنیدن از فارس در مورد کارهای روزمره اش لذتبخش است. او خوش بیان و منسجم است. ورزش مورد علاقه اش؟ فوتبال. وقتی بزرگ شد دوست دارد چه کاره شود؟ یک فوتبالیست؟ مثل پله؟ بله، او می گوید، من در مورد او زیاد خوانده ام.

اینها مشاهدات من در مورد مسئله زبان است: وسیله ی اموزش در مدرسه زبان انگلیسی است و در عرض چندیدن ماه، فارس به ان تسلط پیدا کرد. او به زبان انگلیسی کامل نامه ای برای من نوشت .در واقع فارس روش اموزشی را ندانسته دنبال کرده بود که متخصصان ان را توصیه می کنند. در سال های اولیه به زبان محیطش تحصیل کرد. و در سن ده سالگی، هنگامیکه نوبت زبان انگلیسی شد، پایه ی فراگیری زبان او شکل گرفته بود. او الان اماده است که زبان انگلیسی را در دانشکده افسری هاب فراگیرد.

منبع Dawn, December 2nd, 2022