برای مدت طولانی اسم ایران مترادف پرشیا بود. متأسفانه این تصور غلط وجود داشت و وجود دارد که همه جمعیت هشتاد و دو میلیونی ایران فارسی زبان هستند ، در حالی که واقعیت این است که بیش از نیمی از این جمعیت به زبان های مختلف صحبت می کنند. با این حال ، فارسی تنها زبان آموزشی در مدارس ایران است. در کنار فارسی مردم در ایران به زبان های مختلف دیگری منجمله : بلوچی ، عربی ، کردی ، ترکی ، گیلکی ، لری و الخ صحبت می کنند. .

اینها زبان هایی هستند که به عنوان زبان بومی شناخته می شوند ، زبان هایی که ممنوع هستند ، فقط در خانه صحبت می شوند و فضایی برای رشد و شکوفایی آنها وجود ندارد. از آنجایی که این کشور تنها یک زبان رسمی دارد ، سایر زبان ها جایگاه زبان فارسی را ندارند و به حاشیه رانده می شوند. در حقیقت نه فقط این زبان ها ، بلکه افرادی که به این زبان ها صحبت می کنند به حاشیه رانده می شوند

دانش آموزانی که زبان مادری آنها فارسی نیست چه می شوند؟ آنها در نظام آموزشی ایران با چه مشکلاتی روبرو هستند؟ در ویدئوی زیر با موضوع زبان های بومی /مادری در ایران ، برخی از چالش ها و موانع روبرو شده توسط این کودکان برجسته شده است .

این ویدئو همچنین به ارزش و امتیاز توانایی صحبت کردن به زبان دیگری علاوه بر زبان رسمی کشور توجه ویژه ای دارد. امتیازی که متأسفانه در ایران به عنوان تهدید تلقی می شود و به شدت سرکوب می شود. در ایران افراد متعلق به اقلیت های قومی همه ساله در اولین روز مدرسه برای حقوق برابر تحصیل فرزندان خود یعنی آموزش به زبان بومی/ مادری کمپین هایی را راه می اندازند.