سگی بود که کارش پارس کردن و پریدن و گاز گرفتن مردم بود، هر کس خانه صاحب سگ می‌رفت سگ دنبالش می‌کرد و برای گاز گرفتن حس گشنگی می‌کرد. برای همین صاحب سگ بر گردنش قلاده ای زنگوله دار آویزان کرد تا مردم بدانند که این سگ هار است و به حد و حدودش نزدیک نشوند. سگ با این زنگوله بسیار خوشحال بود و با صدا دادن زنگوله حد و حدودش بیشتر شده بود.

یک روز سگ پیری نزدیکش شد و نصیحتش کرد که با این زنگوله ای که به گردنت آویزان شده خوشحال نباش و مستی مکن چرا که این زنگوله ای که به گردنت بسته شده یک عمامه بزرگ است،  با تکان خوردنت و صدا دادن زنگوله، کم شرفی تو را اعلام می‌کند.

نتیجه اخلاقی‏: بدنامی با نامداری به سراغت می‌آید.